كاتب جهانِ زندگان

ايسنا: محمد محمدعلي هفتم ارديبهشت ۱۳۲۷ در خيابان مولوي تهران به دنيا آمد. در سال ۱۳۴۴ و هنگامي كه مشغول تحصيل در دبيرستان مروي بود علاوه بر نگارش چند نمايشنامه، سالنامه مروي را منتشر كرد. پس از اخذ ديپلم در سال ۱۳۴۹ به سربازي اعزام شد و در سپاه ترويج و آباداني خدمت كرد. در همان دوران سربازي بود كه طرح‌هاي اوليه داستان‌هاي دره هندآباد گرگ داره و از ما بهتران شكل گرفت. در سال ۱۳۵۳ وارد دانشكده علوم سياسي و اجتماعي شد و سپس با ليسانس علوم سياسي و اجتماعي به استخدام سازمان بازنشستگي كشوري درآمد. محمدعلي از ۱۳۶۹ به وزارت فرهنگ و آموزش عالي منتقل و در مركز اسناد و مدارك علمي كشور مشغول كار شد. در ۱۳۸۱ بازنشسته شد. نخستين كتابش را كه مجموعه داستاني با نام «دره هندآباد گرگ داره» بود در ۱۳۵۴ منتشر كرد و در آن به شيوه‌اي واقع‌گرايانه به زندگي فقرزده روستاييان پرداخت. محمدعلي يكي از اعضا و شركت‌كنندگان جلسات داستان‌خواني و داستان‌نويسي پنجشنبه‌ها با نظارت هوشنگ گلشيري بود. از سال ۱۳۵۹ تا ۱۳۶۱ سردبيري فصلنامه‌اي به نام برج را به عهده داشت و پس از آن نيز كم و بيش با مطبوعات از جمله مجله‌هاي دنياي سخن و آدينه همكاري مي‌كرد و سه ويژه‌نامه شعر و داستان مجله آدينه به سردبيري او منتشر شد. در سال ۱۳۶۴ به همراه جواد مجابي، محمد مختاري و حميدرضا رحيمي جلسه شاعران سه‌شنبه را تشكيل داد.از مهم‌ترين آثار او رمان «برهنه در باد» است كه جايزه داستان‌نويسي «يلدا» را نيز از آن خود ساخت؛ اثري كه همچنين در ميان نامزدهاي نهايي جايزه منتقدان و نويسندان مطبوعات بود. از آثار اين نويسنده به اين عنوان‌ها مي‌توان اشاره كرد: مجموعه‌ داستان‌هاي «بازنشستگي و داستان‌هاي ديگر» (۱۳۶۶)، «چشم دوم» (۱۳۷۳)،  «دريغ از روبرو» (۱۳۷۸)، رمان‌هاي «رعد و برق بي‌باران» (۱۳۷۰)، «نقش پنهان» (۱۳۷۰)، «باورهاي خيس يك مرده» (۱۳۷۶)، «برهنه در باد» (۱۳۷۹)، برنده‌ تنديس يلدا در سال ۱۳۸۰، «قصه‌ تهمينه» (۱۳۸۲)، «آدم و حوا» (۱۳۸۳)، «جمشيد و جمك» (۱۳۸۳)، «مشي و مشيانه» و «جهان زندگان».