جامعه در فضاي بسته، نفس نمي‌كشد
شهراد شاهرخي‌طهراني
با توجه به مسائلي كه در جامعه و جهان با آن روبه‌رو هستيم از جمله مسائل سياسي، مذهبي، فرهنگي، اجتماعي و مهم‌تر از همه اقتصادي، بايد گفت كه فضاي بسته براي هر يك از اينها به نفع جامعه و مملكت نخواهد بود و بايد كمي لا‌به‌لاي فضاي جامعه را باز گذاشت تا افراد و انديشه‌ها براي زيستن و تعامل بين يكديگر و نيز تبادل اطلاعات راحت‌تر بتوانند خوراك ذهني پيدا كرده و آزادانه به تمامي امور خود در همه زمينه‌ها كار كرده و به نتيجه مطلوب برسند. وقتي كه فضاي فرهنگي و اجتماعي يا مذهبي جامعه از تمام گروهاي فكري خوراك ذهني بگيرد مسلما به نتيجه مطلوبي خواهيم رسيد و بازخورد خوبي را در جامعه و مملكت مشاهده خواهيم كرد، چراكه به انديشه‌هاي آزاد دست خواهيم يافت و اين اساس ماندگاري و پيشرفت يك نظام و جامعه دموكراسي‌خواه است؛ لذا بايسته و شايسته است كه ابتدا روزنه‌اي باز شود تا فضاي فكري نفسي بكشد و افراد جامعه بر اساس قوانين صحيح و آنچه به حقوق شهروندي خسارت وارد نكند، بتوانند در جهت توسعه همه زمينه‌ها در كشور آزادانه انديشيده و همفكري كرده تا شاهد دستاوردهاي خوبي در جامعه باشيم و اين نيازمند همكاري همه گروه‌ها و اقشار مختلف فرهنگي و اجتماعي است تا با كمك يكديگر دست به دست هم داده و در جهت اعتلا و ارتقاي ميهن‌مان تلاش كنيم. اينكه بخواهيم با مسدود كردن فضاي جامعه امكان زندگي راحت و آزادي را از افراد بگيريم و نظر خود را بر ديگري حاكم كنيم، با اين روش نمي‌توان با دنيا پيش رفت و همواره عقبگرد خواهيم كرد و به سمت پسرفت مي‌رويم! هر چه انسان در محدوديت باشد نمي‌تواند يك زندگي نرمال را داشته باشد و دچار افسردگي و يأس و نااميدي مي‌شود كه سرانجام آن به خشونت و خودكشي يا اعتياد يا به افسارگسيختگي اجتماعي و فرهنگي و نيز بي‌بند و باري اخلاقي ختم مي‌شود. انسان‌ها نيازمند آزادي‌هاي اجتماعي و مدني هستند تا در راستاي توسعه و پيشرفت گام بردارند و البته بايد اين را هم گفت كه اراده بشر تا آنجا محترم است كه با استعدادهاي عالي و مقدسي كه در نهاد بشر است، هماهنگ باشد و او را به مسير ترقي و تعالي بكشاند، اما آنجا كه بشر را به سوي فنا و سستي يا ويراني سوق مي‌دهد و استعدادهاي نهاني را به هدر مي‌دهد، احترامي نمي‌تواند داشته باشد.انسان‌ها براي آنكه بتوانند در اجتماع در كنار هم زندگي كنند، ناچارند از بخشي از آزادي خود كه با آزادي ديگران برخورد مي‌كند، صرف‌نظر كنند؛ چراكه در غير اين صورت، اجتماع، دچار هرج و مرج خواهد شد. بايد فضاي جامعه به گونه‌اي باز باشد كه افراد با حس احترام به يكديگر رفتار محترمانه داشته باشند و به نظرات هم گوش دهند و اگر هم نظرات و انديشه‌شان مورد قبول يكديگر نبود همديگر را سركوب نكنند و به حقوق و راي يكديگر احترام بگذارند و با هر نوع انديشه‌اي كه دارند با هم با محبت برخورد كرده و دوست باشند، چراكه انسانيت شرط اول همزيستي و اساس حقوق بشر است و انسانيت بشري است كه در اولويت است. اميد كه بتوانيم در راستاي انسانيت و احترام به حق و حقوق يكديگر گام برداريم.