روزبه دلاور
حسين رسولي پديده دووميداني كه در مسابقات پرتاب ديسك بازي‌هاي آسيايي موفق شد در رده نخست قرار بگيرد و مدال طلا را از آن خود كند، مدت‌هاست از مشكلات مالي كه با آن دست و پنجه نرم مي‌كند ناراحت است. به گزارش روزنامه اعتماد، با وجود اينكه رسولي گلايه‌هايش را هم رسانه‌اي كرده اما مشكلاتش همچنان پابرجاست و گويا قرار نيست كسي براي حمايت از اين ورزشكار وارد عمل شود. رسولي كه در بازي‌هاي آسيايي هانگژو با پرتابي به طول 62.04 متر ركوردي بالاتر از احسان حدادي به ثبت رسانده، مي‌تواند سال‌هاي سال براي كشورمان افتخارآفريني كند و جانشيني شايسته براي حدادي باشد به شرط آنكه حداقل دغدغه مالي او رفع شود. خبرنگار «اعتماد» در گفت‌وگويي كه با اين ورزشكار داشته پيگير وضعيت زندگي او شد. صحبت‌هاي رسولي در اين گپ و گفت بسيار خواندني است و جاي تامل دارد. در ادامه اين گفت‌وگو را مي‌خوانيد.
اوضاع زندگي چطور است؟
اوضاع خوب نيست برادر!
از اينجا شروع كنيم كه بعد از قهرماني شما در بازي‌هاي آسيايي چقدر پاداش گرفتيد؟
قرار بود يك ميليارد و 200 يا 300 ميليون از طرف وزارت ورزش بدهند كه وقتي برگشتيم شد 900 ميليون و آن را هنوز به ما ندادند! پاداش پاي سكو از طرف كميته ملي المپيك ۱۵ هزار دلار بود كه معادل ريال آن شده ۷۵۰ ميليون تومان كه واريز كردند.
با همين پول رفتيد ماشين خريديد و در اسنپ كار كنيد يا كار ديگري انجام داديد؟
نه؛ بدهكار بودم و بدهي‌هايم را دادم. آن ماشيني كه با اسنپ كار مي‌كردم تصادف كردم و كلا ماشينم داغان شد!
خيلي متاسفيم؛ بعد از مصاحبه‌اي كه مدتي قبل داشتيد و از وضعيت مالي ابراز ناراحتي كرديد مسوولي پيگير شما نشد؟
نه؛ استوري هم كردم اما متاسفانه هيچ خبري نشد. منتظرم ببينم اصلا مدالي كه آوردم ارزشي داشته يا خير؟ كشور را نمي‌گويم حداقل در استانم! اما مي‌بينم واقعا هيچ حركتي نكردند و خيلي ناراحتم. ديگر نمي‌دانم چه بگويم! فكر مي‌كردم وقتي طلا بگيرم و برگردم به قدري خوشحال مي‌شوند كه با من تماس مي‌گيرند؛ نه فقط براي پول يا جايزه بلكه حالم را بپرسند و بگويند حالا براي شروع تمرينات در المپيك به چي نياز داري تا حداقل مشكلات قبل را نداشته باشم. اما انگار حتي مدال المپيك هم براي مسوولان مهم نيست.
خيلي نااميدانه صحبت مي‌كنيد. براي شادي مردم هم كه شده آن انگيزه لازم را داريد؟
انگيزه دارم و خودم تمريناتم را شروع كردم و پيگير اين هستم كه حداقل مثل گذشته يك خوابگاه در مجموعه آفتاب انقلاب دراختيارم بگذارند تا بتوانم در آنجا تمرين كنم. از روزي كه آمدم پيگير اين هستم كه فقط يك اتاق در آنجا به من بدهند كه هر بار يا مي‌گويند تكميل نشده يا مي‌گويند حساب بسته شده. هر بار مي‌گويند به زودي انجام مي‌شود اما نمي‌دانم چرا نمي‌شود! نه حقوقي نه امكاناتي هيچ چيز!
اين شرايط دشوار براي احسان حدادي هم بود؟
نمي‌دانم شرايط آقاي حدادي در گذشته چطور بوده اما مطمئنا مساعد نبود كه نتوانست در سال 2016 در المپيك مدال بگيرد. ديده بودم كه مصاحبه مي‌كرد و مي‌گفت حداقل يك مربي مي‌خواهم تمرين كنم اما شرايط الان بدتر است! ايشان مربي خارجي مي‌خواستند و هزينه دلاري مي‌خواستند اما ما حتي هزينه ريالي هم خواستيم براي تمرينات‌مان اما مي‌بينيم كسي اصلا اهميتي نمي‌دهد. نمي‌دانم مسوولان درگير چه مسائلي هستند. در استان وقتي يك نفر طلاي بازي‌هاي آسيايي را مي‌گيرد چرا بايد رها شود؟
گفته بودي خوابگاه سوسك دارد يا مصاحبه‌هايي عليه بعضي‌ها داشتي. فكر نمي‌كني شايد بخواهند اذيتت كنند؟
نمي‌دانم به چه شكلي مي‌شود اذيت كرد اما وقتي جايي نباشد كه تمرين كنم و حقوقي ندارم و رها شدم همين است ديگر. هرقدر مي‌گويم استراحت براي من بس است اما پافشاري مي‌كنند كه استراحت كنم! مي‌گويم نه ماه مانده به المپيك و چيز زيادي نمي‌خواهم.
درخواستت چي بوده؟
با مربي ايراني من قرارداد ببندند و حقوقي برايم درنظر بگيرند. ۱۵ هزار دلاري كه مربي خارجي مي‌گيرد نيست. ايشان قرارداد ريالي مي‌خواهد. جا دارد كه بگويم اصلا در دووميداني مربي خارجي نداريم. فقط آقاي تفتيان و خانم فصيحي مي‌رفتند كار مي‌كردند. من باتوجه به مشكلات كشور و هزينه‌هاي زياد و ارز درخواست مربي خارجي ندارم و انتظار دارم خيال مربي ايراني‌ام را با امضاي يك قرارداد راحت كنند اما اقدامي نمي‌كنند. نمي‌دانم چرا درخواستم را پيگيري نمي‌كنند!
تا حالا حقوق ماهيانه از دووميداني داشتيد؟
نه تا الان هيچ حقوقي نگرفتم! باور نمي‌كنيد زماني كه در اردو بودم دنبال 8 ميليون تومان بودم تا بتوانم كفش پرتاب بگيرم و در دايره بچرخم. تا الان 10 بار درخواست اتاق دادم. وقتي مي‌گويند انجام مي‌شود انتظار دارم تا حداكثر يك هفته انجام شود نه اينكه هربار زنگ زدم بگويند در حال انجام است. خب چه كسي مي‌تواند اين‌طور مدال المپيك بگيرد؟ اينكه تمام زور را ورزشكار بزند و تنهايي برود مدال بگيرد كه نمي‌شود.
در اراك، استاندار يا نماينده مجلس كمكي به شما نمي‌كنند؟
مديركل ورزش و جوانان طي صحبتي كه با سرپرست فدراسيون و استاندار داشتند گفته بودند كه مي‌خواهند به من يك زمين بدهند اما خب دو ماهه آمدم اما هنوز خبري نيست.
دو ماه كه انتظار زيادي نيست! مورد داشتيم ورزشكاري دو سال يا حتي بيشتر پيگير پاداشش بود!
اگر اين‌جوري است كه ورزش را بگذاريم كنار و بيفتيم دنبال پاداش خودمان! اين اشتباه است. هر كسي كه يك كار ساده هم انجام مي‌دهد هنوز عرقش خشك نشده دستمزدش را مي‌گيرد اما انگار در ورزش عرق خشك نشده كه چه عرض كنم بايد فسيل شويد تا جايزه‌ات را بدهند! چيز اضافه بر سازماني كه نخواستم آنچه حقم است را بدهند.
مديركل ورزش اراك كه گفته بود پيگير رسيدگي به وضعيت شماست. مصاحبه او را خوانديد؟
بله خواندم.
جوابي داري؟
خب تقريبا ۹ ماه در اردو بودم و در مجموعه ورزشي آفتاب انقلاب اقامت داشتم كه شرايط خيلي بدي در آنجا حاكم بود و تمام ورزشكاران اعتراض داشتند. من همان موقع اعتراض كردم اما صدايم به جايي نمي‌رسيد! يك استوري گذاشتم و نوشتم غذا خيلي بد است و مرغ گنديده به ما مي‌دهند. از مسوولان استانم ناراحت بودم و خواستم حداقل مكمل‌هايم را مسوولان استانم بدهند اما دريغ از يك تماس. بعد از اين استوري آقاي پيرايش تماس گرفت اما نه با من! او تماس گرفت با آقاي داوري سرپرست فدراسيون و به او گفت كه رسولي اصلا حق ندارد كه به بازي‌هاي آسيايي برود!
مديركل ورزش و جوانان استان شما عليه شما گفت؟
بله گفتند كه من نبايد به بازي‌هاي آسيايي بروم و سنگ هم جلوي پايم انداختند و گفتند كه من به كل مسوولان استان توهين كردم. در صورتي كه من چنين حرفي نزدم و فقط گفتم هر كس حق ورزشكار را بخورد چطور مي‌تواند اين پول را ببرد سر سفره خانواده‌اش؟ وقتي يك مسوول در جايگاهي است وظيفه‌اش اين مي‌شود كه به ورزشكار به سرباز آن منطقه كمك كند. بعد گفت كه من در اسنپ كار نمي‌كنم و به من حقوق دادند. يك‌بار بيايند فيش حقوقي يا شات از يك تماس با من را نشان دهند من ديگر هيچ حرفي نمي‌زنم. زماني كه مي‌خواستم اعزام شوم به بازي‌هاي آسيايي از تهران من را كشاندند اراك براي تجليل. در آنجا 10 تا از من عكس گرفتند و يك چك 20 ميليوني به من دادند. 20 ميليون چك در ورزش پول است؟ اين 20 ميليون هم از تهران تا اراك رفتم ماشينم خرج برداشت و پول خرج ماشينم را دادم. بعد اولين مدال تاريخ آسيايي در استانم را گرفتم 30 ميليون برايم درنظر گرفتند كه يك ماه دنبال اين 30 ميليون تومان بودم! با هزار تا مصاحبه 30 ميليون را دادند. من فوتباليست نيستم و بحث پاداش حواله خودرو و قراردادهاي 20 تا 40 ميلياردي نيست، 30 ميليون تومان را مي‌گويم! اين درد دارد. انگيزه مي‌ماند براي من؟ طلاي المپيك هم بگيرم و برگردم آش همان آش است و كاسه همان كاسه. نهايت 50 ميليون حواله بدهند. به كارگران توهين نشود. كل خانواده‌ام كارگر هستند اما من كارگر نيستم و يك ورزشكارم. كارگر آسيب ندارد اما من اگر آسيب ببينم چي؟ همين الان هم هزار جاي بدنم درد مي‌كند. كي آمده حالم را بپرسد؟
برخي ورزشكاران وقتي دچار مشكلات زياد مي‌شوند فكر مهاجرت به سرشان مي‌زند.
نه! من كشورم، مردم كشورم و هم‌زبا‌ن‌هايم را دوست دارم. خوشحالي و تبريك‌هاي مردم روي من تاثير مثبت گذاشته و فقط دوست دارم مردم كشورم را خوشحال كنم. مسوولان كه خيلي دارند اذيتم مي‌كنند. صددرصد مي‌مانم اگر مسوولان‌حمايت كردند دست‌شان درد نكند اگر نه هم تنهايي همين راه را ادامه مي‌دهم.