21 توصیه کنشگران حمل و نقلی برای انتخاب وزیر راه و شهرسازی
جمعی از اعضای هیات علمی، مشاوران، مدیران، کارشناسان، محققان و کنشگران بخش حمل و نقل در نامه‌ای به ريیس‌جمهور توصیه‌هایی را برای انتخاب وزیر راه و شهرسازی در دولت چهاردهم ارائه کرده‌اند. در این نامه آمده است: وزارت راه و شهرسازی یکی از مهم‌ترین وزارتخانه‌های کشور است که تاثیر زیادی در تولید ناخالص داخلی کشور و موفقیت یا خدای ناکرده عدم موفقیت دولت دارد. حمل و نقل به عنوان پیش‌نیاز اغلب برنامه‌های توسعه کشور از جمله صنعتی، انرژی، زمین و مسکن، گردشگری و... دارای اهمیت ویژه بوده و نقش بسزایی دارد. بدون طرح لجستیک یکپارچه هر سیاستی از پیش شکست خورده است. در حال حاضر و با استناد به آمار تصادفات جاده‌ای، تلاش برای حذف ایران از تمامی کریدورهای بین‌المللی، بهره‌وری پایین مصرف سوخت، آلودگی هوا و ترافیک کلان‌شهرها همگی موید اهمیت توجه به سیاست‌های حمل و نقل است. از این رو ضروری می‌‌‌دانیم که فرد پیشنهادی برای وزارت راه و شهرسازی، موارد ذیل را در‌نظر باور داشته و در عمل به‌کار ببندد:
باور داشته باشد که حفظ یکپارچگی سرزمینی و وحدت ملی ایران در گرو ایجاد حمل و نقل سریع و ایمن و مقرون به‌صرفه می‌باشد و بدون آن توسعه همه‌جانبه و رفع تبعیضها ممکن نیست. به توسعه شهرسازی برمبنای حمل و نقل انبوه (TOD) اعتقاد داشته باشد و شهرسازی ریل پایه را در دستور کار خود قرار دهد. توسعه حمل و نقل ریلی حومه‌ای شهرهای بزرگ را اولویت خود بداند و باور داشته باشد که حل مشکل مسکن از این طریق امکانپذیر است. باتوجه به محدودیت توسعه افقی و عمودی کلان‌شهرها، در جهت اتصال ریلی سریع، ایمن و ارزان شهرهای قابل الصاق به آنها اقدام نماید. به‌ویژه شهرهای جدید که پیش از این ساخته شده و متاسفانه بارگذاری جمعیتی آن کمتر از 30درصد بوده است. در صورت حل معضل حمل و نقل بخش قابل‌توجهی از مشکلات مسکن کلان‌شهرها نیز حل خواهد شد. بداند که ده‌ها میلیارد دلار سرمایه‌گذاری در حوزه معادن، فولاد، پالایشگاه‌ها و پتروشیمی‌های جدید با سیاست‌گذاری نادرست در حوزه حمل و نقل از بین رفته و این باتلاق انتهایی ندارد و تنها با ایجاد و گسترش مودهای مختلف و کارای حمل و نقل به خصوص حمل و نقل ریلی قابل مهار است. اقتصاد دریامحور و نقش آن در بازتعریف نقشه کلان ارضی کشور را باور داشته باشد. تسلط و آگاهی کامل به کریدورهای بین‌المللی موجود و طرح آتی کشورها داشته و قادر به تعریف و ایجاد نقش جدید برای ایران در این میدان باشد. نوسازی ناوگان حمل و نقل را در اولویت خود قرار دهد و با رایزنی با مقامات ارزی کشور ازجمله بانک مرکزی و صندوق توسعه ملی بخشی از منابع ارزی موجود را برای نوسازی ناوگان جذب نماید. در صورت ایجاد فضای جدید در سیاست خارجی و رفع تحریم‌ها، تسلط کافی به دیپلماسی، امور فاینانس، مذاکره و جذب سرمایه خارجی برای نوسازی ناوگان هوایی، ریلی و دریایی کشور داشته باشد. به اهمیت و نقش حمل و نقل هوایی در شتاب دادن به توسعه کشور و خصوصا مناطق کم‌برخوردار، وقوف لازم را داشته و ضمن توجه به پتانسیل بالای کشور در رقابت‌های منطقه‌ای، نوسازی ناوگان فرسوده ملی (و در حال زمین‌گیری کامل)، تجهیزات فرودگاهی و سامانه‌های ارتباطی، کمک‌ناوبری و راداری و همچنین تکمیل طرح‌های توسعه فرودگاه بین‌المللی امام خمینی (ره) را با راهبرد ارتقای سهم ایران در ترافیک و هاب‌های منطقه‌ای، در اولویت برنامه‌ها و اقدامات خویش قرار دهد. اشراف کافی به وضعیت ناوگان جاده‌ای و مضرات خودمالکی داشته باشد و در جهت توسعه شرکت مالکی حرکت نماید. اصلاح وضعیت اسفبار راه‌ها و جاده‌های کشور و توسعه راه‌های روستایی را در اولویت برنامه‌های خود قرار دهد. با آگاهی از اینکه تلفات جاده‌ای ما بیش از میانگین جهانی است، تمامی کوشش خود را در راستای حفظ سرمایه انسانی کشور به کار بگیرد و جهت‌گیری توسعه حمل و نقل زمینی را در راستای کاهش تلفات جاده‌ای معطوف نماید. اهمیت نوسازی ناوگان جاده‌ای و افزایش بهره‌وری و نقش آن در کاهش مصرف سوخت را سرلوحه تصمیمات خود قرار دهد. از ورشکستگی شرکت‌های مسافری بین‌شهری مطلع بوده و خسارت جبران‌ناپذیر تعطیلی آن را باور داشته و در جهت ایجاد مزیت رقابتی در این بخش کوشا باشد. به کارشناسی و اقتصاد حمل و نقل باور داشته باشد و از توسعه خطوط ریلی تنها براساس توجیه اقتصادی فرابخشی آنها از طریق مشارکت عمومی- خصوصی حمایت نماید. ایجاد زمینه‌های جذب فناوری قطارهای پرسرعت را وظیفه خود بداند و احداث خطوط ریلی پرسرعت بین شهری پرتقاضا را بی‌درنگ آغاز نماید. تمامی سیاست‌های حوزه حمل و نقل را معطوف به کاهش مصرف سوخت و کاهش یارانه پنهان سوخت در کشور نماید. متعهد به ایجاد نقش مستقل فرابخشی در زمینه تنظیم‌گری ریلی باشد. متعهد به تکمیل طرح جامع حمل و نقل کشور و حرکت در مسیر آن باشد. به برنامه کلان ایجاد مزیت در نوار ساحلی جنوب کشور احاطه داشته باشد و بداند در سال‌های نه چندان دور بخش قابل‌توجهی از صنایع و به تبع آن جمعیت باید در نوار ساحلی جنوب کشور اسکان یابند و برای ایجاد زیرساخت‌های حمل و نقلی نوار ساحلی جنوب کشور برنامه داشته باشد.