گفت‌وگوي مردم با مردم قوي‌ترين راه اشاعه صلح است
پوپه مهدوي نادر
اولين اثر سفر در روان و جان ما مشاهده مي‌شود، اينكه حضرت ابراهيم گفتند: «من به سوي پروردگارم هجرت مي‌كنم» اينكه آن جوان در كتاب «لبه تيغ» سامرست موام به هند سفر مي‌كند تا خودش را بيابد. اينكه در كتاب «زائر» لئو تولستوي و در كتاب‌هاي ديگرش اين نكته بيان مي‌شود كسي كه سفر مي‌كند و قدمي برمي‌دارد تا جهان را بشناسد از زيباترين تجارب انسان است، هر كسي كه مي‌كوشد و به وادي‌هاي گوناگون مي‌رود تجارب عظيمي پيدا مي‌كند اول خودش را مي‌شناسد. دوم خداي خود. سوم با مردم جهان آشنا مي‌شود و مي‌بيند كه چقدر خوبي و خير در بين مردم جهان وجود دارد. چهارم اينكه از غار تنگ خود و خانه من و شهر من و كشور من بيرون مي‌آيد و با افق‌هاي تازه از انديشه‌ها، آيين‌ها، اديان و فرهنگ‌هاي غني كشورهاي ديگر هم آشنا مي‌شود و شروع مي‌كند به استفاده كردن. سفر كردن ۵ خصلت اساسي دارد: اول اينكه دل آدمي باز مي‌شود به ديدن افق‌هاي باز، دوم در كسب روزي موفق مي‌شود، سوم علم مي‌آموزد از مردم دانا و چيزهايي كه مي‌بيند و چهارم آداب و رسوم ملل ديگر را مي‌بيند و در اين راه پخته مي‌شود و پنجم با بزرگان جهان آشنا و هم‌صحبت مي‌شود. (اين سخن و ۵ خصلت منسوب به حضرت علي(ع) است)
در اين راستا «people to people diplomacy يعني زبان گفت‌وگوي مردم با مردم» قوي‌ترين راه براي اشاعه صلح و رفع مشكلات جهان است. بهترين شكل آن با سفر كردن و آشنايي با جهان صورت مي‌پذيرد. مردم جهان براساس فطرت و غريزه تمايل به صلح و مهرباني و دوستي دارند و اين مفاهيم راهنماي آنهاست. اگر كشور و دولتي صلح و دوستي با مردم و جهان را از دست بدهد آغاز فروپاشي و ويرانگري آن دولت و كشور خواهد بود. جنگ به عنوان آخرين راه و دفاع در مقابل شرايطي كه امكان مقابله‌اي نداشته باشيم، بايد ظاهر شود و صلح به مراتب عميق‌تر از اين است كه به معناي نبودن جنگ باشد. باروخ اسپينوزا به درستي مي‌گويد كه «صلح به معناي نبود جنگ نيست، بلكه فضيلتي است صلح از درون ما آدميان سرچشمه مي‌گيرد.» كوچك‌ترين اثر آن زيبايي و عشق و سازندگي است، چيزي كه همه جوامع بشري به آن نياز دارند. در حال حاضر كه تمايلات نئوفاشيزم نه تنها بر حكومت‌ها حتي در انديشه مردم جهان هم غالب شده كه مي‌گويند هركس كه مثل ما انديشيد، هم قوم، هم دين و هم لباس و... ما بود بماند و ديگران طرد شوند. اين منفك كردن آدميان باعث مي‌شود كه جنگ‌هاي بيشتري در جهان رخ دهد و هر جنگي به دنبال خود فقر بيشتر، يتيم بيشتر، آواره بيشتر دارد و گرسنگي غذا را در جهان تشديد مي‌كند. انساني كه سفر مي‌كند و در اين راه خود و مردم جهان را مي‌شناسد، مي‌تواند سفيري براي اشاعه صلح و دوستي در جهان باشد و در عوض تمايلات نئوفاشيزم، عشق و خير و برادري و دوستي را به جهان اضافه كند كه وجه اشتراك همه مردم جهان خارج از مرزها و تقسيم‌بندي جهاني اين است كه همگي عشق و درد و غم و شادي و مهرباني و غصه را درك مي‌كنند. گفت‌وگوي مردم با مردم و گردشگري بهترين راه داشتن جهاني است كه عشق و مهر و بخشش، يعني صلح بر آن حاكم است.
پ.ن: «پوپه مهدوي نادر» نخستين زن جهانگرد ايراني است كه از سال 1382، به مدت 16 ماه و 4 روز با شعار «عشق، دوستي و صلح جهاني» و با دوچرخه به دور دنيا سفر كرده است. در سال 2007 مدال قهرمانان صلح يونسكو را دريافت و در سال 2023 از طرف فدراسيون جهاني صلح در امريكا به عنوان سفير صلح انتخاب شده است. او همزمان با روز جهاني صلح در سال ۲۰۲۰ سفر ناپيوسته‌اي را با نام «جاده صلح ۲۰۲۰» به دور دنيا آغاز كرده و از درآمد حاصل از آن پروژه‌هاي آبرساني در مناطقي از سيستان و بلوچستان را اجرا مي‌كند.
اولين زن جهانگرد ايراني