تهراني‌ها با گراني مسكن مهاجرت مي‌كنند
شرايط اقتصادي و گراني مسكن در تهران، شهروندان را مجبور به خروج از تهران و سكونت در شهرهاي ديگر مي‌كند در همين زمان، مدت انتظار خريد خانه اول در ساير نقاط شهري كشور، ۵۹ سال است كه نشان از مساعد بودن شرايط مسكن شهرستان‌ها نسبت به تهران است. لازم به ذكر است كه ميزان دستمزدها در تمامي كشور، برابر است؛ بنابراين قدرت خريد مردم در ساير شهرها بيشتر است. شهروندان تهراني بايد شهري كه زادگاه، هويت و بخشي از وجودشان است را به علت «گراني» ترك كنند. سال ۱۳۹۲، حداقل حقوق و دستمزد كارمندان و كارگران، ۴۸۷هزار و ۱۲۵ تومان بود. همان سال متوسط قيمت يك مترمربع واحد مسكوني در شهر تهران، ۳ميليون و ۶۵۸ هزار تومان بوده است. يك مترمربع واحد مسكوني، حدودا ۷ برابر دستمزد يك ماه كارگران بوده است. در حالي كه در سال ۱۴۰۳، حداقل دستمزد، ۷ميليون و ۱۶۶هزار تومان است و يك مترمربع واحد مسكوني، ۸۸ميليون و ۵۰۰هزار تومان كه ۱۲ برابر حقوق يك ماه كارگران است. اين آمار به آن معناست كه قدرت مردم براي خريد خانه، كاهش پيدا كرده است. در كنار اين موارد بايد به اين نكته توجه شود كه براساس گزارش مركز آمار، گروه «مسكن، سوخت، روشنايي»، سهم ۴۲.۴ درصدي در كل سبد هزينه خانوار شهري دارد. اين عدد در هزينه‌هاي غيرخوراكي به ۵۶.۵ درصد مي‌رسد. همچنين تورم اجاره‌بها در مرداد ۱۴۰۳ در شهر تهران، ۴۵.۵ است. در حالي كه شاخص اجاره كل كشور، ۴۲.۳درصد است. يعني هر چند كه كارگران تهراني دستمزدي برابر با كارگران ساير شهرهاي كشور دريافت مي‌كنند؛ اما هزينه بيشتري را براي اجاره‌بها مي‌پردازند. با اين اوصاف است كه يك زوج جوان تهراني براي خريد اولين خانه خود بايد ۱۵۲ سال منتظر باشند. به شرط آنكه قيمت‌ها بيشتر از اين نشود. اوضاع مسكن در كل كشور بحراني است؛ اما شهرستان‌ها شرايط كمي مساعدتر از تهران را تجربه مي‌كنند. در حالي كه سال گذشته مدت زمان انتظار براي خريد در شهر تهران ۱۱۲ سال بوده، امسال اين عدد به ۱۵۲ سال افزايش يافته است. حال آنكه در كل كشور مدت زمان انتظار براي خريد خانه اول، كاهشي بوده است. در سال ۱۴۰۱، با پس‌انداز ۱۶ درصدي، ۷۴ سال انتظار لازم بود تا زوج‌هاي جوان كل كشور بتوانند اولين خانه خود را بخرند. در سال ۱۴۰۲، زمان انتظار خريد خانه به ۵۹ سال كاهش يافته است. به عقيده كارشناسان مسكن يكي از علل اين موضوع تورم بالاي مسكن در تهران و دستمزد برابر كارگران تهراني و شهرستاني است. علت ديگر آن را تراكم بالاي جمعيت مي‌دانند. به معناي ديگر جهش شديد قيمت در مسكن در سال ۱۴۰۲ در شهر تهران و رشد پايين دستمزد تهراني‌ها، عاملي شده كه روياي صاحبخانه شدن را از آنها دور كرده است. مشخص است كه وضعيت مسكن به عنوان يكي از نيازهاي اساسي مردم، اصلا مناسب نيست. مردم بايد سهم زيادي از درآمدشان را براي خانه هزينه كنند. حتي گاهي هزينه‌هاي مسكن بيشتر از درآمدشان است. به نحوي كه مجبور به مهاجرت از شهر زادگاه‌شان مي‌شوند.