ديدار شبانه رييس‌جمهور از مناطق محروم اهواز بدون محافظ و بدون اطلاع اميدي در دل تاريكي حاشيه‌هاي اهواز
در دل شب، زماني كه سكوت بر كوچه‌هاي بي‌آسفالت و پر از چاله و چوله و آشغال حاشيه اهواز سايه افكنده بود، خودروي پارس ساده و بي‌تشريفات از ميان خانه‌هايي گذشت كه محروميت در هر گوشه آنها فرياد مي‌زد. رييس‌جمهور، دكتر مسعود پزشكيان، همراه با استاندار خوزستان، دكتر سيد محمدرضا موالي‌زاده، دو نفر به تنهايي، بي‌آنكه محافظي همراه‌شان باشد، بي‌آنكه هياهويي برپا كنند، از مناطقي ديدن كردند كه سال‌ها در سايه محروميت و فراموشي باقي مانده‌اند.
اين ديدار، اگرچه در تاريكي شب و بدون سخنراني يا گفت‌وگو با مردم انجام شد، اما حامل پيامي مهم و الهام‌بخش بود: ما شما را مي‌بينيم، حتي اگر حرفي زده نشود. گويي فرازي از نامه اميرالمومنين علي(ع) به مالك اشتر در نهج‌البلاغه زنده شده بود: لشکريان و ياران از پاسبانان و محافظان خود را از اين مجلس بركنار دار، تا در دل شب، صداي مردم را بي‌واسطه بشنوي و رنج آنها را از نزديك ببيني.
اين حركت، هرچند بي‌كلام، اما تجسمي از اين توصيه جاودانه بود.
خانه‌هايي كه در تاريكي شب زير نور چراغ‌هاي كم‌جان نمايان شدند، بيانگر قصه زندگي مردماني بودند كه سال‌ها در انتظار تغيير مانده‌اند. خيابان‌هاي خاك‌گرفته و كوچه‌هايي كه در آنها صداي كودكان با صداي فقر در هم آميخته، بيش از هر سخنراني رسمي، نياز به حضور و توجه دارند. اين ديدار مي‌تواند نشانه‌اي باشد از آغاز فصلي جديد؛ فصلي كه در آن اميد به بهبود شرايط زندگي در اين مناطق محروم جوانه بزند.
حاشيه‌نشينان اهواز، با همه نجابت و صبوري‌شان، در انتظار روزي هستند كه وعده‌ها به عمل تبديل شود. شايد اين حضور شبانه، چراغي باشد كه راه را براي اقدامات جدي‌تر روشن كند. مردمان اين مناطق حق دارند كه در دل محروميت، روزنه‌اي از عدالت و توسعه را ببينند.
ديدار شبانه رييس‌جمهور از اين مناطق، اگرچه بي‌واسطه و بدون گفت‌وگو بود، اما مي‌تواند نشانه‌اي اميدواركننده باشد؛ نشانه‌اي از آنكه صداي خاموش اين مردمان در قلب تصميم‌گيري‌ها شنيده مي‌شود. اميد است كه اين گام نخست، به حركتي پايدار و موثر بدل شود و فردايي روشن‌تر براي حاشيه‌نشينان اهواز رقم بزند.
اهواز - لفته منصوري
روز جمعه ۵ بهمن ماه ۱۴۰۳
پانوشت:
هيچ عكس و فيلمي از اين ديدار در دسترس نيست. هيچ مدح و ثنايي از استاندار خوزستان و رييس‌جمهور نشد و اين شايد به يك دليل مهم باشد كه: فاِنّ هولاءِ مِنْ بيْنِ الرّعِيّه احْوجُ اِلى الاِْنْصافِ مِنْ غيْرِهِمْ، و كُلٌّ فاعْذِرْ اِلى‌الله فى تأْدِيه حقِّهِ اِليْهِ. زيرا اينان در ميان رعيت از همه به دادگري و انصاف نيازمندترند، و در اداي حق همگان بايد چنان باشي كه عذرت نزد خداوند قبول شود. او خواهد ديد!