اروگوئه اميدوار به قهرماني سوم
ستاره اقبال دوباره چشمك مي‌زند
انگار اروگوئه هر صد سال يك بار مي‌تواند در فوتبال قدرت‌نمايي كند. نيمه اول هر قرن، فرصتي است تا اروگوئه يادآوري كند در فوتبال حرف‌هاي زيادي براي گفتن دارد. اولين قهرماني آنها به سال 1930 برمي‌گردد. هرچند خودشان معتقدند دو بار المپيكي هم كه فتح كرده‌اند حكم قهرماني جهان را داشته. بيراه هم نيست اين حرف. استدلال فدراسيون اروگوئه اين است كه ما در بالاترين سطح مسابقات جهاني قهرمان شديم، اينكه فيفا پول نداشته تا تورنمنتي مستقل برگزار كند به آنها مربوط نيست و آن قهرماني‌ها را با حك كردن چهار ستاره روي لوگوي‌شان محترم مي‌شمارند. اما هدف اين نوشته فقط نگاه تاريخي به ماجرا نيست. مي‌خواهيم با يادآوري گذشته يك نكته را گوشزد كنيم. اينكه اروگوئه پس از حدود هفتاد سال، دوباره در نيمه اول يك قرن در حال تبديل شدن به يك قدرت است. اگر اين تيم بتواند از سد فرانسه عبور كند، مي‌تواند افتخار كردن به چهارم شدن در جام جهاني 2010 را هم فراموش كند و به افتخار يك عنوان درخور بعد از مدت‌ها سه ميليون و پانصد هزار نفر را خوشحال كند. اروگوئه با ستاره‌هاي هجومي بزرگي مثل سوارس و كاواني، در كنار دژهاي مستحكمي مثل گودين، خيمنس و موسلرا مي‌تواند اميدوار به خلق يك شگفتي باشد. اروگوئه تا اينجاي جام فقط يك گل دريافت كرده و توانسته به اندازه نيازش گل هم بزند. اسكار تابارس بالانس خوبي در تركيبش ايجاد كرده و به راحتي مقابل پرتغال سرسخت ايستادگي كرد. فقط براي لحظه‌اي تصور كنيد كه اروگوئه قهرمان شود و تابارس با آن وضعيت خاصش جام قهرماني را بالاي سر ببرد. مربي مسني كه به دليل ابتلا به سندرومي غيرقابل درمان مجبور است با عصا راه برود. ستاره اقبال شايد دوباره به اروگوئه چشمك بزند و مردم اين كشور پس از سال‌ها دوباره يك جشن بزرگ بگيرند.