منحوسان فراموش شده

برزيل در سال 1950 با پيراهن سفيد مقابل 195هزار هوادار متعصبش در حالي كه يك بر صفر از حريف پيش بود با نتيجه 2 بر 1 شكست خورد و قهرماني را به اروگوئه واگذار كرد. در آن جام از بازي فينال به شكل امروزي خبري نبود و برزيل در آن بازي به يك تساوي احتياج داشت تا به قهرماني برسد و اروگوئه گل دوم را در دقيقه 85 وارد دروازه سلسائو كرد. گفته مي‌شود اين شكست از تحقير 7 بر 1 مقابل آلمان در بلوهوريزنته هم سنگين‌تر بود. خداي فوتبال در روز تلخ ماراكانا، با اروگوئه‌اي‌ها يار بود و اين تيم موفق شد به عنوان قهرماني جهان برسد. بعد از بيست سال اين تيم دوباره بر بام فوتبال جهان ايستاده بود. تمام مردم جهان عكس تيم قهرمان را ديدند، اما از تيمي كه در آن بازي شكست خورد ديگر هيچ صحبتي در هيچ مكاني نشد. 68سال از آن روز گذشته، اما هيچ‌كس ديگر برزيل را با پيراهن سفيد نديده است. جداي از آن، هيچ‌كس ديگر اعضاي آن تيم شكست خورده را نديده است. تيمي كه شكست خورد، معروف‌ شد به نحس‌ترين تيم تاريخ فوتبال برزيل. تاوان آن شكست براي بازيكنان برزيل تنها از دست دادن قهرماني نبود. تمام آنها از صحنه فوتبال برزيل محو شدند تا نحسي‌شان دامان ديگران را نگيرد. حتي 43 سال بعد از حادثه ماراكانا، در سال 1993 به مواسير باربوسا، دروازه‌بان برزيل در آن فينال، اجازه ملاقات با بازيكنان جوان كه آن سال قهرمان جهان شدند، داده نشد. برزيل در دو مسابقه قبلي خود در مرحله نهايي جام، 13 گل زده بود اما اروگوئه‌اي‌ها فقط 5 گل به ثمر رسانده بودند. همه منتظر شكست سنگين اروگوئه بودند و اين توقع باعث شد تا شكست برزيل اتفاقي فرافوتبالي قلمداد شود. مي‌گفتند يك نسل خوب بايد نفرين شده باشد كه به قهرماني نرسد و حالا كه براي آن بازيكنان چنان اتفاق رخ داده بود، بايد ديگران را از شر اين نفرين مراقبت مي‌كردند. آثار اين شكست تلخ، تا مدت‌ها بر روح و روان جامعه برزيل سنگيني مي‌كرد؛ به نحوي كه حتي دو دوره قهرماني برزيل در جام‌هاي جهاني 1958 و 1962 نيز نتوانست تلخي اين شكست را به تمامي از جان برزيلي‌ها بزدايد. پله در كتاب خاطرات خود مي‌نويسد كه اروگوئه‌اي‌ها به برزيلي‌ها مي‌گفتند وقتي يكي از بازيكنان تيم ملي برزيل پيراهن تيم ملي اروگوئه را ببيند، چنان مي‌گريزد كه فقط پليس مي‌تواند او را دوباره به ميدان بياورد! بعد از آن شكست تمام برزيل در عزا فرو رفت. حتي مسوولان فوتبال اين كشور فراموش كردند جام قهرماني را به تيم اروگوئه اهدا كنند. بنابراين ژول ريمه ناگزير شد شخصا وارد زمين شده و دنبال كاپيتان تيم قهرمان بگردد تا جام را به او اهدا كند. اين غم بزرگ تا ابد در ذهن برزيلي‌ها ماند. حالا سال‌هاست نه پيراهن سفيد مي‌پوشند و تا زماني كه بازيكنان آن تيم شكست‌خورده زنده بودند، به آنها اجازه نمي‌دادند وارد ورزشگاه‌هاي برزيل شوند.