زين كوه دگر صدا نيايد

براي حسين كه مانند خسرو، صميمي و مهربان بود

رامبد جوان

متاسفم كه اين يادداشت را براي از دست دادن عزيزي مهربان مي‌نويسم. اصولا يادداشت كردن وقايع و احساسات آدم‌ها چيز عجيبي است، چون وقتي آن را مي‌نويسي، انگار كه واقعا داري باورش مي‌كني كه آن اتفاق افتاده و از آن جدا مي‌شوي. انگار كه با نوشتن به آن رسميت مي‌دهي. اخبار خوش هم همين طورند، وقتي آنها را مي‌نويسي، انگار چند برابر مي‌شوند.

از دست دادن «حسين عرفاني» و نوشتن يادداشت درباره او براي من بسيار غم‌انگيز است. چند ساعت قبل عكسش را ديدم كه در حال خنديدن بود. خنده‌اش آنقدر خنده پهني بود كه درجا مرا نگران كرد، چون ديروز خبر بيمارستان رفتنش را شنيده بودم.

«حسين عرفاني» يكي از دوستان خيلي مهربان و با معرفت من بود و مطمئنم همان قدر كه او را دوست داشتم، او نيز مرا دوست داشت. حسين هميشه به من لطف داشت. او اصولا با همه محيطش مهربان و خوش اخلاق بود و بگو و بخند داشت. «حسين عرفاني» هميشه تاثيري مثبت، گرم و صميمي در اطراف و محيطي كه در آن حضور داشت، مي‌گذاشت. او به نوعي مرا به ياد خسرو شكيبايي مي‌انداخت. مرحوم شكيبايي نيز فردي بسيار بزرگ، عميق، مهم ولي خيلي خيلي صميمي و مهربان بود.

از صميم دل دعا و آرزو مي‎كنم كه روح حسين شاد باشد و براي خانواده‌اش آرزوي صبر و سلامتي دارم. هميشه از دست دادن، اتفاقي عجيب و سخت است كه متاسفانه انگار قرار نيست هيچ‌وقت زخم آن التيام پيدا كند.