آموزش مناسب نديده‌ايم
محسن احمدي
موافق استفاده از دوچرخه در تهران نيستم چون فضاسازي و فرهنگ‌سازي در تهران صورت نگرفته است. به نظرم دوچرخه‌سواري در تهران نمايشي است كه هر چند يك بار از طرف مسوولان به راه انداخته مي‌شود و بعد به جايي نمي‌رسد. وقتي من دوچرخه‌سوار در خيابان‌هاي تهران نمي‌توانم تمام جوانب امنيت را رعايت كنم و حتي با پوشيدن كلاه و دستكش هم تضميني براي امنيتم نيست و ممكن است با دوچرخه‌سواري خود به ديگران هم آسيبي بزنم، چرا اصلا بايد پا به ركاب بشوم. علاوه بر آن با دوچرخه‌سواري نفس‌نفس مي‌زنم و هوايي كه به ريه مي‌كشم هم هواي پاكيزه‌اي نيست. كشورهاي ديگر خط‌كشي و محل عبور مخصوص دوچرخه دارند و دوچرخه به عنوان وسيله حمل‌و‌نقل به رسميت شناخته شده است و حقوق آنها رعايت مي‌شود اما در تهران ديده‌ام كه رانندگان به دوچرخه‌ها اعتراض مي‌كنند كه مگر اينجا پارك است كه دوچرخه مي‌رانيد و اين مساله تقصير هيچ‌كدام از آنها نيست زيرا آموزش مناسب را نديده‌اند. بنابراين و با توجه به وضع موجود دوچرخه‌سواري نه از لحاظ فرهنگي و نه از لحاظ فني در شهرهاي ما جا نيفتاده است. روزنامه‌نگاران قبل از تشويق مردم به دوچرخه‌سواري بايد مسوولان را مجاب كرده تا حداقلِ امكانات دوچرخه‌سواري را در معابر شهر ايجاد كنند. بعد از اين كار بايد از مردم بخواهند كه به خيابان‌ها بيايند و دوچرخه برانند.
خبرنگار ايلنا