بارسلونا، نهايت استاندارد

  گابريله ماركوتي – ساكرنت/  گاهي همه‌چيز كنار هم جور مي‌شود؛ اتفاقي كه در برلين افتاد: در استاديومي كه جسي اونز ركوردها را شكست و زيدان به ماتراتزي در فينال جام جهاني كله زد، بهترين باشگاه جهان تاجگذاري كرد. بارسلونا به شيوه خودش يوونتوس را شكست داد. البته منظور از اين شيوه، راه و فلسفه‌اي نيست كه از يوهان كرويف در نوكمپ شروع و به پپ گوارديولا ختم شد. نه، اين راه، راه انريكه بود، راهي كه تلفيقي بود از درخشش فردي و همكاري گروهي. نتيجه 94 دقيقه فوتبال جذاب زير آسمانِ زرد و قرمز برلين بود. يوونتوس در اين بازي براي مسي برنامه داشت، اما مشكل اينجاست كه گاهي حتي وقتي توي خانه‌اي از بتن زندگي مي‌كني و نيمار و سوارز و مسي رد خانه‌ات را مي‌زنند، راهي جز تسليم نيست. فينال برلين بسيار جذاب تمام شد، دقيقا فينالي كه هر تماشاگري آرزويش را دارد: بازي‌ باز و مثبت از هر دوتيم و در نهايت، پيروزي تيم بهتر. با اين حال فينال برلين از جهتي غم‌انگيز هم بود: ژاوي، پيرلو و دني آلوز را احتمالا ديگر در چنين سطحي نخواهيم ديد. چشمان پر از اشك پيرلو وقتي پوگبا را در آغوش گرفت نشاني بود از ذات و طبيعت فوتبال. هر دو حالي بد داشتند، اما پوگبا هنوز وقت دارد تا آينده و سرنوشتش را بنويسد، درست مثل كاري كه پيرلو كرد، 9 سال پيش در همين استاديوم. بارسا در برلين تيم بهتر بود، يا به بياني بايد گفت بارسا در 11 سال گذشته بهترين تيم اروپا بوده است. كاتالان‌ها در اين بازه، هفت لاليگا، چهار چمپيونز ليگ و دو سه‌گانه فتح كردند و اين در حالي است كه پيش از اين دوران و از سال 1960 به بعد تنها هشت لاليگا و يك قهرماني اروپا داشتند. اما بارسا حالا استاندارد طلايي است و با پنج قهرماني كنار ليورپول و بايرن‌مونيخ مي‌ايستد و تنها ميلان و رئال را بالاي سرش مي‌بيند. باز هم چنين درخششي از بارسا خواهيم ديد؟ سوارز 28، مسي 27 و نيمار 23 سال دارد. پس، بله. و اين چقدر خوب است.