پاتك پكن براي تك ترامپ-2

به باور گروهي از ناظران اگرچه ممكن است سياست دونالد ترامپ در قبال چين با عدم قطعيت و تناقض تعريف شود، اما استراتژي شي جين ‌پينگ با وضوح و صورتي واضح مشخص مي‌شود. به گونه‌اي كه پكن از زمان انتخابات به ‌وضوح در مورد ديدگاه‌ها و پاسخ‌هاي ممكن خود صحبت كرده است. فايننشال تايمز با انتشار گزارشي نوشت كه شي نه تنها قصد دارد به كنش ترامپ پاسخ دهد، بلكه مي‌خواهد از تحركات او بهره‌برداري كند. در دوره اول رياست‌جمهوري ترامپ، پكن به ‌سرعت تلاش كرد تا واكنش نشان دهد. اما اكنون به نظر مي‌رسد كه مصمم است اين اشتباه را تكرار نكند. ترامپ در شرايطي به پيروزي رسيد كه بيشتر تحليلگران چيني از انتخاب او شگفت‌‌زده نشدند و بازگشت او را به يك موج جهاني پوپوليسم و ملي‌‌گرايي مرتبط دانستند. پكن اكنون اما معتقد است كه مي‌تواند بازي‌هاي ترامپ را درك كند و به‌طور موثري بر دولت او تأثير بگذارد. به ادعاي ناظران اعتماد به نفس چين بر اساس اين نتيجه‌گيري است. حال چه درست باشد و چه نه، كه چين در سال ۲۰۲۵ با چين در سال ۲۰۱۷ متفاوت است و همچنين ايالات متحده و جهان نيز تغيير كرده‌اند. به گونه‌اي كه بسياري از چيني‌ها استدلال مي‌كنند كه شي از نظر سياسي قوي‌تر است و اقتصاد چين به ‌گونه‌اي مستقل‌تر و مقاوم‌‌تر شده است. در مقابل اما تحليلگران چيني، اقتصاد ايالات متحده را شكننده‌‌تر و سياست‌هاي امريكايي را به‌شدت تقسيم ‌شده مي‌دانند. به ادعاي فايننشال تايمز اين در حالي است كه رييس‌جمهور چين قبلا سيگنال داده است كه روابط خود با ترامپ را به ‌عنوان يك رابطه صرفا تجاري خواهد ديد. او شخصا به ترامپ نزديك نخواهد شد اما سريعا تلافي خواهد كرد تا اهرم‌هاي لازم را ايجاد كند. پكن دعوت ترامپ از شي براي حضور در مراسم تحليف را رد كرده اما همزمان سيگنال مي‌دهد كه خواهان گفت‌وگو است. به ادعاي ناظران اما فرضيه پايه‌اي پكن اين است كه واشنگتن و متحدانش در آينده‌اي قابل پيش‌‌بيني، نسبت به چين از رويكرد خصمانه پيروي خواهند كرد. بنابراين، شي به دنبال فضايي براي تنفس در جبهه اقتصادي است تا چين بتواند نيروهاي خود را براي رقابت بلندمدت بسيج كند. پكن همچنين نگران است كه تيم ترامپ بر روي جدايي عميق‌‌تر اقتصادي، تغيير نظام در چين و حمايت از استقلال تايوان تمركز كند، كه همه اينها به عنوان ابزارهايي براي مهار و بي‌‌ثبات كردن چين به شمار مي‌‌روند. در ادامه گزارش فايننشال تايمز در اين رابطه آمده است كه پاسخ‌‌هاي برنامه‌ريزي شده پكن به ترامپ به سه دسته تقسيم مي‌شود: تلافي، سازگاري و تنوع. با الگوبرداري از سياست‌هاي ايالات متحده، پكن در سال‌هاي اخير مجموعه‌اي از كنترل‌هاي صادرات، محدوديت‌‌هاي سرمايه‌گذاري و تحقيقات نظارتي را ايجاد كرده است كه مي‌تواند به شركت‌هاي امريكايي آسيب برساند. پكن قادر به تطبيق تعرفه به تعرفه نيست، بنابراين سعي خواهد كرد هزينه‌ها را به گونه‌اي تحميل كند كه حداكثر آسيب را به همراه داشته باشد. چرا كه براي چين، عدم تلافي نشان‌دهنده ضعف داخلي خواهد بود و تنها ترامپ را تشويق خواهد كرد. به ادعاي ناظران، اين روند از اواخر سال 2024 آغاز شده است. پكن صادرات مواد معدني حياتي مورد استفاده در ساخت تراشه‌ها را به ايالات متحده مسدود كرد، زنجيره تأمين براي پهپادهاي ساخت ايالات متحده را تحت فشار قرار داد. با انجام اين اقدامات، پكن قابليت‌هاي خود را به نمايش مي‌‌گذارد و در حال ايجاد ابزارهاي چانه‌زني براي آينده است. استراتژي دوم چين، سازگاري است. از پاييز 2023، پكن شروع به ارايه محرك‌‌هاي مالي و پولي قوي براي كمك به كسب‌ وكارها و اكنون مصرف‌‌كنندگان كرده است. اين تغيير سياست تأثيرات مثبت، هرچند نامنظم، را به همراه داشته است. استراتژي سوم پكن شامل گسترش روابط اقتصادي خود است. چين در حال بررسي كاهش تعرفه‌هاي يك‌جانبه بر واردات از شركاي غيرامريكايي است. در سفرش به پرو، شي يك بندر عميق را افتتاح كرد كه مي‌تواند تجارت چين با امريكاي لاتين، كه منبع كليدي غذا، انرژي و مواد معدني غيرامريكايي است، را متحول كند. در اواخر سال 2024، شي همچنين براي اولين‌بار در جلسات با سران 10 سازمان اقتصادي بين‌المللي بزرگ شركت كرد. پيام او واضح بود: چين نيروي پيشرو براي ثبات، رفاه و باز بودن اقتصادي جهاني خواهد بود و با تمام اشكال حمايت‌‌گرايي مخالف است. با اين حال اما اين احتمال نيز وجود دارد كه بسياري از فرضيه‌ها به اشتباه پيش بروند. اعتماد به نفس پكن با اعتماد به نفس تيم ترامپ برابر است. هر دو طرف معتقدند كه برتري دارند و مي‌توانند هزينه‌هاي بيشتري تحميل كنند و درد بيشتري را تحمل كنند. اين شرايط زمينه‌ساز يك ديناميك پيچيده و بي‌‌ثبات‌كننده است كه در بهترين حالت منجر به آتش‌‌بس مي‌شود. اين در حالي است كه اين زد و خوردها صرفا در مورد مسائل اقتصادي است، نه در مورد تايوان، نه درياي جنوبي چين، نه رقابت فناوري يا نوسازي نيروي هسته‌اي.