«جاده سبز» تبريز

اول هفته ميهمان جشنواره‌اي بودم در تبريز؛ با نام جشنواره ملي «جاده سبز» كه جشنواره‌اي چند رسانه‌اي بود. در اين جشنواره شماري از روزنامه‌نگاران، هنرمندان، گويندگان و استادان رسانه در يادداشت و مقاله و گفت‌وگو، ساخت ويديو و در كل آثار رسانه‌اي را داوري كرده بودند كه الحق آنچه انتخاب شده بود، آثاري فاخر بود كه شأن و اهميت رسانه را بالا مي‌برد. آنچه مي‌نويسم به اين دليل است كه خود من در برگزاري جشنواره شركتي نداشتم و تنها يك ميهمان بودم كه به عنوان روزنامه‌نگار پيشكسوت از او تجليل مي‌شد. پس مي‌توانستم به دقت برگزاري جشنواره را زير نظر داشته باشم. 1- در همين مراسم بود كه به فكرم رسيد وقتي يك موسسه فرهنگي در تبريز مي‌تواند ايده‌پردازي و طراحي چنين جشنواره‌اي را برعهده بگيرد و به خوبي و با دقت و نظم و ترتيب آن را به اجرا بگذارد چرا ما اصرار داريم جشنواره‌هاي مختلف را در تهران برگزار كنيم؟ ما چندين تجربه جشنواره مطبوعات در تهران داشته‌ايم كه تقريبا هيچ‌يك از آنها، نظم و ترتيب اين جشنواره تبريز را نداشته‌اند. من به مسوولان وزارت ارشاد به‌ويژه معاونت مطبوعاتي پيشنهاد مي‌كنم جشنواره مطبوعات را دوباره در دستور كار قرار بدهند و اين بار به ترتيب در تبريز و اصفهان و شيراز و مشهد و ساير مراكز با محوريت موسسات فرهنگي استان‌ها برگزار شود. اطمينان دارم چنين حركاتي باعث  همبستگي‌هاي بسيار بين مركز و  شهرهاي  بزرگ استان‌هاي  يران خواهد شد و  از  نيروهاي فعال  در  خارج  از مركز   قدرداني  مي‌شود.
2- جشنواره «جاده سبز» كه به همت مديريت استاني وزارت راه و شهرسازي در تبريز برگزار مي‌شد به عقيده من مي‌تواند به مهم‌ترين جشنواره سالانه ايران تبدل شود، چرا كه در طول تاريخ بشر، راه‌ها تمدن‌ساز بوده‌اند و اينك نيز كشورها مي‌كوشند با ايجاد راه‌هاي زميني، ريلي، هوايي و دريايي به  توسعه  فرهنگي  و اقتصادي خود  بيفزايند.
براي مثال وقتي در برخي كشورهاي آسيايي يا اروپايي قطارها به سرعت بيش از 200 كيلومتر در ساعت مي‌رسند و يا بزرگراه‌هايي مي‌سازند كه خودروها با سرعت آزاد مي‌توانند در آنها حركت كنند در واقع مي‌خواهند توسعه و پيشرفت تكنولوژي خود را به رخ بكشند و از آن مهم‌تر مردم را تشويق به سفر كنند؛ سفرهايي كه مردم نه تنها يك كشور بلكه يك قاره را به هم نزديك مي‌كند و مي‌تواند صلح و دوستي  را  در ميان  آنان  برقرار كند.
نتيجه اينكه بخش دولتي و خصوصي توجه بيشتري به راه‌هاي مواصلاتي كشور مي‌‌كنند و به ارزش و اهميت اين راه‌ها واقف مي‌شوند تا جايي كه سرمايه‌داران كشور نيز مي‌توانند در استان‌هاي خود بزرگراه بسازند و سود و سرمايه خود را از رانندگان بگيرند. در واقع با يك تير دو هدف بزنند؛ از يك‌سو  وطن خود را  آباد كنند  و از سوي ديگر سرمايه‌گذاري سودآور  و  بلندمدت  را  پيشه  كنند.