شهري در تعليق
سارا كريمان
نمايشگاه «داربست» ترانه صادقيان مجموعه‌اي از نقاشي‌هايي است كه با محوريت فضاهاي شهري و تغييرات مداوم آنها خلق شده‌اند. آثار اين مجموعه تصويري از شهر در ميانه يك فرآيند گذار ارايه مي‌دهند؛ خيابان‌هايي كه با داربست‌هاي فلزي، نوارهاي هشدار و موانع موقتي پر شده‌اند، گويي شهر در حال دگرديسي است و هنرمند تلاش دارد اين وضعيت ناپايدار را به تصوير بكشد. در اين مجموعه رنگ‌گذاري‌ها تركيبي و آزادانه رنگ به چشم مي‌آيند.لايه‌هاي نازك و شفاف رنگ در كنار خطوط ناپايدار و نيمه‌تمام، فضايي سيال و گذرا را القا مي‌كنند. استفاده از ضربه‌قلم‌هاي نرم در كنار ساختارهاي خطي داربست‌ها، تضادي بصري ميان سكون و حركت ايجاد كرده است. رنگ‌هاي به كار رفته در آثار، تركيبي از طيف‌هاي سرد و گرمند كه نوعي تعادل حسي ايجاد مي‌كنند. زردهاي تند داربست‌ها و نوارهاي ايمني در كنار سايه‌هاي آبي و بنفش، فضايي از تنش و ناآرامي را تداعي مي‌كنند كه يادآور ناپايداري و تغييرپذيري شهرهاي مدرن است. «داربست» استعاره‌اي از وضعيت موقت و گذراي شهر و شايد حتي زندگي معاصر است. صادقيان با تاكيد بر داربست‌ها و موانع شهري، به نوعي وضعيت تعليق را بازنمايي مي‌كند. فضاي اين نقاشي نه كاملا ساخته‌شده و نه ويران‌شده است؛ بلكه در ميانه يك تغيير است، همانند شهري كه هميشه در حال بازسازي و تخريب است. حضور ماشين‌ها در پس‌زمينه و نبود افراد در پيش‌زمينه، احساسي از بيگانگي شهري ايجاد مي‌كند. مخاطب در مواجهه با اين تصوير، با خياباني روبه‌رو مي‌شود كه گويي در آن چيزي متوقف شده است، گويي در لحظه‌اي ميان گذشته و آينده معلق مانده‌ايم. مجموعه «داربست» ترانه صادقيان، تجربه‌اي بصري از شهر در حال تغيير است. او با رويكردي نيمه‌تجريدي، فضايي را خلق كرده كه نه صرفا مستندنگاري شهري است و نه كاملا انتزاعي؛ بلكه در مرزي ميان واقعيت و احساسات ذهني مخاطب قرار دارد. اين آثار، دعوتي براي تماشاي دوباره شهر، ساختارهاي موقت آن و ماهيت ناپايدار زندگي شهري هستند. اين نمايشگاه نه‌تنها تصويري از شهر معاصر ارايه مي‌دهد، بلكه لايه‌هاي عميق‌تري از تجربه انساني در فضاي شهري را بررسي مي‌كند؛ تجربه‌اي كه ميان تغيير، سكون و ناپايداري معلق است.اين نمايشگاه نه‌تنها تصويري از شهر معاصر ارايه مي‌دهد، بلكه لايه‌هاي عميق‌تري از تجربه انساني در فضاي شهري را بررسي مي‌كند؛ تجربه‌اي كه ميان تغيير، سكون و ناپايداري معلق است. بيان شخصي از شهر معاصر: برخلاف نقاشي‌هاي شهري كه اغلب مستندنگاري مي‌كنند، آثار صادقيان برداشتي ذهني و شخصي از شهر ارايه مي‌دهند كه بيشتر به احساسات، تجربيات و تاثيرات بصري فضاهاي شهري مربوط مي‌شود. ترانه صادقيان با رويكردي منحصر‌به‌فرد، نقاشي را به بستري براي تحليل معماري، شهر و تحولات آن تبديل كرده است.او به جاي نمايش شهرهاي تثبيت شده و كامل، بر فرآيند دگرگوني، ساخت‌وساز و ناپايداري‌هاي شهري تمركز دارد. اين نگاه حسي از تعليق و ناپايداري را در آثارش ايجاد مي‌كند و باعث مي‌شود بيننده شهر را از زاويه‌اي متفاوت تجربه كند.