براي حاج سعيد؛ خورشيد گوشه‌نشين

در پي شهادت سردارحاج سعيد سياح طاهري جانباز جنگ، محسن اميريوسفي يادداشتي درباره او نوشت. در اين يادداشت آمده است: آشنايي من با حاج سعيد به سال 84 برمي‌گردد؛ زماني كه با هنرمندان آباداني به اين شهر زخمي از جنگ رفته بوديم. من از همه كوچك‌تر بودم و ديگران مدام خاطرات آبادان دهه 50 را تعريف مي‌كردند؛ سال‌هايي كه من هنوز راه رفتن هم بلد نبودم. روز اول بعد از خوردن نهار گروهي، دوباره بساط خاطره‌گويي باز شد و من در حال خميازه كشيدن چشمم به مرد سپيدمويي افتاد كه مشغول كمك براي جمع كردن سفره غذا بود. من هم كه منتظر فرصت براي فرار بودم وقتي ديدم كه دست‌تنهاست به كمكش رفتم و داشتيم سفره‌ها را بيرون مي‌برديم كه ديدم يك نفر به سرعت جلو آمد و گفت: آقا شما چرا؟! منم سينه‌اي صاف كردم كه بگويم ما اصولا فيلمساز متواضعي هستيم! كه ديدم روي صحبت طرف با اون آقاي سپيد مو بوده و من سنگ روي يخ شدم! خلاصه كار تمام شد و من هم با آقاي سپيد مو شروع به صحبت كردم و سوالاتي مثل شغلتون چيه؟ وضع آبادان چرا اين‌طوريه؟ و... پرسيدم و گرم صحبت بوديم كه حبيب احمدزاده آمد و من بهش گفتم حبيب اين دوستمون دست تنها تمام كارها را كرد و چرا يك نفر را نياورديد براي كمكشون؟! كه حبيب هم نه برداشت و نه گذاشت و گفت: ايشون سردار حاج‌سعيد هستند! منم خونسرد برگشتم و مثل مجسمه بلاهت گفتم: جدا شما سرداريد؟! ولي حاج سعيد لبخندي زد و متواضعانه هيچ نگفت و رفاقت ما از همان لحظه شروع شد.
مردي كه در آن تاريخ بعد از هشت سال جنگ و 16 سال جانبازي و كار مستمر فرهنگي نمونه‌اي از مردان مخلص دوران جنگ بود كه هيچ طلبي از هيچ كس نداشت! انگار آفريده شده بود براي خدمت بي‌توقع به خلق خدا. چيزي كه در دوران فعلي ما كمياب است. خاطراتش از هشت سال جنگ مو به تن راست مي‌كرد. خاطراتي كه بايد كلي اصرار و التماسش مي‌كردم تا لب به سخن بگشايد و حرفي از آن دوران بزند. حرف‌هايي عجيب و خاطراتي غريب كه شايد به ديگراني هم گفته باشد ولي من بي‌خبرم و البته براي همين آن را براي خودم نگه مي‌دارم!