گنجينه زنده بشري
يدالله پرمون
رييس مركز ميراث ناملموس تهران
«گنجينه زنده بشري» عنواني است در ميراث فرهنگي كه به هنرمندان و چهره‌هايي اطلاق مي‌شود كه حاملان يا مجريان متصل به يك عنصر ميراث فرهنگي منحصر به فرد هستند. با همين تعريف، محمدرضا شجريان يكي از چهره‌هاي «گنجينه زنده بشري» است.
هنرمندي كه هم به لحاظ هنري و هم به لحاظ گنجينه‌اي از فنون و جنبه‌هاي فرهنگي بي‌همتاست و در واقع مانند او به سختي پيدا مي‌شود. محمدرضا شجريان در موسيقي رديف دستگاهي ايران و موسيقي كلاسيك ايراني، هم از نظر كارشناسان و صاحب‌نظران اين حوزه و هم از نظر مردم عادي كه شنونده آثار او هستند، بي‌همتا و بي‌مثال است و نمي‌شود او را از «گنجينه زنده بشري» حذف كرد يا ناديده گرفت.
اما نكته مهمي كه بايد به آن اشاره كرد و درنظر گرفت، اين است كه در اكثر كشورها قواعد و قانون‌هايي براي حمايت شايسته از «گنجينه زنده بشري» وجود دارد. حمايت‌هايي كه بايد هم مادي باشد و هم معنوي. حمايت‌هايي كه كمك مي‌كند تا هنرمند آثارش را مستندسازي كند، شاگرداني تربيت كند، دانشش را انتقال دهد و صدالبته با اجراي كنسرت و انتشار آلبوم با مردم و مخاطبان در تماس باشد. حمايت‌هايي كه شايسته است در كشور ما هم براي چنين گنجينه زنده‌اي لحاظ شود.