كاش مي‌توانستم مثل او باشم

توران ميرهادي شخصيتي منحصر به فرد و يك بانوي تمام‌عيار بود. اين روزها مد شده در مورد همه خانم‌ها، واژه «بانو» را به كار مي‌برند اما خانم ميرهادي واقعا شايسته اين عنوان بود. بانويي كه خدمات قابل توجهي ارايه كرد و يادگارهايي به جاي گذاشت كه نه تنها در ايران بلكه در دنيا بي‌نظير است. او انساني باشكوه بود و شكوه انسان نه به دارايي و اموالش است و نه به هو و جنجالش، بلكه به تاثيري است كه برجاي مي‌گذارد و توران ميرهادي در تمام سال‌هاي زندگي‌اش امواجي بي‌نظير از خود پراكند، امواجي كه هم انساني بود و هم آرماني. اميدوارم دوستانش بتوانند راهش را ادامه دهند و همه در كنار يكديگر بتوانيم فرهنگنامه را به پايان برسانيم. قبلا هم گفته بودم كاش مثل او عاقبت به خير شوم. وقتي به آينده خود فكر مي‌كنم، تصور مي‌كنم اگر به سن او برسم، خيلي عالي است كه چنين وجهه و جايگاهي داشته باشم. كسي كه چنين عاقبت خوشي دارد، يعني خدا و مردم بسيار دوستش داشته‌اند. اما حالا مي‌گويم نمي‌توانم مثل او باشم، من فقط اداي او را در مي‌آورم چون هيچ كس نمي‌تواند جاي انسان بزرگي مانند او را بگيرد با اين حال اميدوارم بتوانم دست‌كم در حد انگشت كوچك ايشان باشم. بزرگاني مانند خانم ميرهادي وقتي از بين ما مي‌روند، مي‌دانيم كه عمر پر بركت‌شان را داشته‌اند و زندگي زيباي‌شان را به پايان برده‌اند، تاثيرات خود را بر جاي گذاشته‌اند و خدمات‌شان را ارايه كرده‌اند اما همه تاسف ما از اين است كه با رفتن آنان، فرهنگي هم مي‌رود و ‌اي كاش بتوانيم ميراث داران خوبي براي آنان باشيم و دست‌كم بخشي از آن فرهنگ را حفظ كنيم. آنان، بزرگ بودند و به معناي عميق، انسان‌دوست بودند و منشي والا داشتند و اگر هر يك از ما بتوانيم تا حدي پيرو آنان باشيم، كار بزرگي انجام داده‌ايم.