تكليف مسلماني
صبر كنيد؛ زود قضاوت نكنيد؛ حرفم را تا ته بشنويد، بگذاريد كلامم منعقد شود، بعد اگر ديديد مزخرف گفته‌ام جوابم را بدهيد، يا چنانكه رسم زمانه است، بزنيد توي دهنم. من از خارج نيامده‌ام، از ايادي استكبار هم نيستم، سياسي و جناحي هم حرف نمي‌زنم و عمل نمي‌كنم. ايراني‌ام، مثل همه ايراني‌ها و بچه مسلمانم مثل همه مسلمان‌ها. شيعه دوازده امامي هم هستم و... دارم وصيتنامه مي‌نويسم؟ نه اينها را گفتم كه فكر نكنيد فقط شما از فرانسه و شارلي ابده و غيره خشمگينيد و صرفا رگ غيرت شماست كه مي‌جوشد. اگر فرانسه و چند كاريكاتوريست بي‌نمكش را محكوم نكرده‌ام به اين خاطر نبوده كه ماجرا را بي‌اهميت پنداشته‌ام و از آن ناراحت نشده‌ام. نه؛ من كاره‌اي نيستم و محكوم كردن و بيانيه دادنم شأنيتي ندارد وگرنه از امت اسلام كيست كه از اهانت به مقام شامخ رحمـ［للعالمين غمگين نشود و از گستاخي هتاكان غصه نخورد؟ البته ما مسلمان‌ها بداقبال هم هستيم چرا كه در جهان پرآشوب امروز مشتي بي‌رحم و زبان نفهم و ساديست و خشك مغز به نام داعش بيرق مسلماني برافراشته‌اند و با الله‌اكبر و لااله الا‌الله سر مي‌برند و بي‌گناهان را آزار و اذيت مي‌كنند. مسلمانان در دنياي معاصر ماموريتي سخت دارند. هم بايد حسابشان را از اين جمع آدمكش وحشي سوا كنند، هم بايد چهره واقعي و غير مخدوش دين مبين را به نمايش بگذارند و هم بايد در ترميم تصورات مخدوش از اسلام بكوشند و بدبيني‌ها را به خوش‌بيني بدل كنند و... تكليف مسلمانان سخت و صعب است امروز، از بس كه رسانه‌هاي فراگير ذره‌بين گذاشته‌اند تا مو از ماست امت اسلام بكشند و اشتباهات خرد و كلانشان را مبالغه كنند و به پاي دين‌شان بنويسند و كاري كنند كه هر وقت اسم اسلام و رسم مسلماني شنيده شود، تصوير تروريست‌هاي بدهيبت و بداخم و تيغ در كف و كف بر لب در ذهن مردمان ساده‌دل دنيا تداعي شود. قطعا همو كه دين و كتاب را براي رستگاري مردمان فرو فرستاده خود نيز از آن محافظت مي‌كند و بر سر فيل‌سواران خشونت‌طلب ابرهه، ابابيل عقل و مهرباني و هوشياري مي‌فرستد و نيست و نابودشان مي‌كند ان‌شاءالله اما در اين ميان، ما را نيز تكليفي است كه اگر در ادايش كوتاهي كنيم ناخواسته آب به آسياي داعش و القاعده و طالبان ريخته‌ايم. اسلام دين عقل و منطق است و سزاوار نيست كه در تغلب احساسات كاري كنيم از توجيهش برنياييم. اعتراض به شارلي ابده بسيار لازم و منطقي است. اعتراض به دولت فرانسه هم - حتي بر فرض اينكه باور كنيم در اين ميان نقشي نداشته - ضروري و پسنديده است. عشاق پيامبر بايد غيرت معقول و سنجيده‌شان را نشان دهند و انرژي حيرت‌انگيزشان را با حفظ آرامش و منطق به نمايش بگذارند، اما گزك به دست كسي علي‌الخصوص غربي‌ها نبايد بدهند. تولي و تبري جزو فروع دين هستند، لذا امت اسلام عشقشان به نبي مكرم اسلام را بايد كه با صداي بلند اعلام عمومي كنند و همزمان از دشمنان ايشان چه در هيبت مسلمان و چه در قامت كفر تبري بجويند. اما كندن اسم خيابان نوفل لوشاتو نه جزو تولي است و نه جزو تبري. نه با منطق سازگار است و نه پيامي سياسي و سنجيده را در خود منطوي دارد. در مراسم ديروز تعدادي از تظاهر‌كنندگان بر دوش هم سوار شدند و اسم نوفل لوشاتو را از ديوار كندند. چرا؟ هر كس سه سطر از تاريخ انقلاب اسلامي را خوانده باشد مي‌داند كه نوفل لوشاتو جاي مهمي بوده و اسم خوش‌آهنگش روزهاي خوش مبارزه را تداعي مي‌كند. همين كه اين روستاي حومه پاريس تشرف به انقلابيان و رهبر مسلمانان جهان پيدا كرده واجد تقدسي است كه نبايد مورد بي‌مهري و بي‌احترامي قرار بگيرد. ما با شارلي ابده مشكل داريم و دولت فرانسه را نيز در اين ماجرا مقصر مي‌دانيم، اما با فرانسه و فرانسويان كه مشكل نداريم و علي‌الخصوص با روستاي باصفاي نوفل لوشاتو كه سر جنگ نداريم. اگر فيلم له كردن نام نوفل لوشاتو را فرانسوي‌ها ببينند چه قضاوتي درباره مان مي‌كنند؟ نگوييد قضاوت‌شان مهم نيست؛ چرا مهم نيست؟ خيلي هم مهم است. قرار است ما ديني را نمايندگي كنيم كه دين عقل و مدارا و مهرباني است و بايد فطرت‌هاي پاك و مردم سالم دنيا را به اين اجماع برسانيم كه شارلي ابده ظلم كرده. اما آيا توهين به اسم خيابان ما را به اين مقصود مي‌رساند؟ به نظرتان تصوير خوشايندي است كه با خنده‌هاي فاتحانه اسم نوفل لوشاتو را از ديوار پايين بكشيم؟ تغلب احساسات همه جا خوب نيست و چه بسا با جوهر دين در تضاد باشد. به خصوص وقتي دست به يك حركت بين‌المللي مي‌زنيم بايد مواظب كوچك‌ترين رفتار و كمترين حرفمان باشيم وگرنه ناخواسته كنار دست كساني مي‌نشينيم كه به هزار سختي و مصيبت خواسته‌ايم ازشان دوري كنيم. ما حكم بهالشرع، حكم بهالعقل. هيچ عقلي به توهين و بي‌ادبي و بي‌احترامي به شهر و ديار مردمان بي‌گناه جواز نمي‌دهد. مي‌دهد؟