شهردار اجتماعي مي‌خواهيم
احسان رستگار
در نشست «سهم زنان از هيات‌وزيران» - كه شنبه توسط انجمن انديشه و قلم برگزار شد - از خانم كولايي پرسيدم:
«شنيده مي‌شود شما به عنوان معاون فرهنگي-اجتماعي شهردار بعدي تهران در نظر گرفته شده‌ايد. اگر اين اتفاق افتاد، قول مي‌دهيد كه اين نهاد اجتماعي و فرهنگي را به پاتوقي سياسي تبديل نكنيد؟ ايشان پاسخ اميدواركننده و قابل قبولي دادند:
«من اتفاقا آمده‌ام تا ساختار قبيله‌گرايي را در شهرداري جمع كنم. به‌عنوان يك اصلاح‌طلب - كه به آن افتخار هم مي‌كنم - به هيچ‌وجه نگاه سياسي به مديريت شهرداري ندارم. معتقدم به مشاركت شهروندمحور، معتقدم كه در مديريت شهري منافع مردم بايد در نظر گرفته بشود.
پيرو اين اتفاق، ذكر اين نكات مفيد به نظر
مي‌رسد:
1- شهرار بعدي تهران توسط ٢١ عضو شوراي شهر فهرست اميد انتخاب شده است، اما نبايد گمان كند كه چون احيانا مورد حمايت احزاب كارگراران، مشاركت و اتحاد ملت ايران اسلامي بوده است، بايد شهرداري تهران را به پاتوقي براي فعاليت‌هاي سياسي تبديل كند.
اين اتفاق، همان آفتي بود كه شهرداري تهران، طي سه دهه اخير و در دوران شهردارهاي مختلف، خيلي اوقات، از آن رنج مي‌برد. شهردار تهران بايد بداند كه شهرداري، قالبي كوچك از رياست‌جمهوري نيست و حق ندارد دغدغه‌هاي سياسي، برايش اولويت داشته باشد و به جاي گره‌گشايي از معضلات شهري در حال تبيين مواضع سياسي خود باشد.
شهردار بعدي، بايد رسالت خود را انجام وظايف اجتماعي، فرهنگي و اجرايي بداند و خط قرمزش، فعاليت‌هاي سياسي باشد و كمك كند تا شهرداري تهران از سكوي پرتاب سياسي به جايگاه خدمت‌رساني عمومي تبديل شود با هدف حل مشكلات زيست شهري مردم تهران.
2- از مهم‌ترين شعارهاي فهرست اميد - كه در پيروزي آنان هم بسيار موثر بود - ايجاد شهري اجتماعي‌تر و دور شدن از نگاه عمراني و سازه‌اي صرف به تهران بود.
مضاف بر اين كه وعده‌هايي مثل حل معضلات آلودگي هوا، ترافيك، تغيير ظاهر نازيبا و تراكم فروشي از دغدغه‌هاي محوري اصلاح‌طلبان و اميدي‌ها معرفي مي‌شد.
فلذا اميد مي‌رود كه شهردار به اين شعارها عمل كند و نشود حكايت مديراني كه تا انتهاي دوران مديريت خود به جاي حل مشكلات، فرافكني مي‌كنند و فقط در حال ارجاع مشكلات به دوره‌هاي قبل هستند.
به هر حال، شهردار جديد وقتي با وعده حل معضلات قديم مي‌آيد، بي‌معناست كه خود هم دچار و ادامه‌دهنده همان معضلات شود كه اگر چنين شود، جز به معناي خلف‌وعده و شعارهاي عوام‌فريبانه براي رد شدن از پل مردم در ايام انتخابات، نيست.