بودجه آموزش و پرورش و دو نكته
محمدرضا نيك‌نژاد
بودجه آموزش و پرورش براي سال آينده چيزي نزديك به 36 هزار ميليارد تومان است و الهيار تركمن، معاون پشتيباني وزير آموزش و پرورش نيز در اين زمينه گفت يك هزار ميليارد دلار يعني نزديك 4 هزار ميليارد تومان نيز از صندوق توسعه ملي براي پرداخت پاداش پايان خدمت بازنشستگان آموزش و پرورش در نظر گرفته شده است؛ كه خود مي‌تواند كمك موثري براي اين وزارتخانه باشد. اما در ريزِ بودجه شاهد رخدادهاي آسيب‌زا و نگران‌كننده‌اي هستيم. در اين يادداشت تنها به دو نمونه از آنها پرداخته مي‌شود.
1- سهم سازمان نوسازي، توسعه و تجهيز مدرسه‌ها در بودجه سال 97 به‌شدت كاهش يافته است. گويا اين كاهش در راستاي بودجه‌ريزي اقتصاد مقاومتي و در پي كاهش بودجه عمراني كل كشور بوده است. بي‌گمان اين كاهش براي مدرسه‌ها به‌شدت آسيب‌زاست. كمي كمتر از 110 هزار مدرسه در كشور داريم. به گفته دست‌اندركاران- كه البته بسيار خوشبينانه است- يك‌سوم مدرسه‌هاي كشور ناايمن هستند و بخشي نيازمند بازسازي كامل و برخي نيز به مقاوم‌سازي نيازمندند. يك‌سوم مدرسه‌ها نزديك 36 هزار مدرسه كشور را دربرمي‌گيرد. اين شمار مدرسه هر روز به طور ميانگين 4 و نيم ميليون دانش‌آموز و 300 هزار معلم و كارمند مدرسه را در خود جاي مي‌دهد؛ دور از ذهن است كه هيچ جاي ديگر در كشور چنين خطري داشته باشد! اين جداي از مدرسه‌هاي داراي بخاري‌هاي نفتي و وسايل گرمايشي غيراستاندارد است كه هر روز آبستن رخدادهاي تلخي مانند شين‌آباد است و... سال‌هاست كه كارشناسان آموزشي تاكيد مي‌كنند بايد بودجه سازمان نوسازي مدرسه‌ها افزايش يابد. سال‌هاست تاكيد مي‌شود كه آموزش و پرورش نبايد خود را به وجود خيرين مدرسه‌ساز راضي كند و نبايد در پي گسترش نقش آنان در مدرسه‌سازي و بازسازي مدرسه باشد و... به هر روي در حالي كه خطرِ هراس‌آوري انبوهي از دانش‌آموزان و فرهنگيان كشور را تهديد مي‌كند كاهش بودجه نوسازي و توسعه و تجهيز مدرسه‌ها هيچ توجيحي ندارد.
2- اما نكته ديگر درباره ثابت ماندن يارانه شير مدرسه‌هاست. يارانه شير مدرسه‌ها در سال 96، 200 ميليارد تومان بود كه براي سال 97 نيز همين مقدار باقي مانده است. اين روزها كه پاياني‌ترين روزهاي پاييز را مي‌گذرانيم هنوز از شير در مدرسه‌ها خبري نيست و دانش‌آموزان نيازمند و در حال رشد كشور به‌شدت نيازمند بهره‌گيري از اين ماده خوراكي سودمندند. در حالي كه بسياري از كشورهاي جهان در پي دادن يك وعده غذاي گرم به دانش‌آموزان‌شان هستند، شگفت‌آور است كه دست اندركارانِ ما پس از چند سالي كه داشت توزيع شير در مدرسه‌ها نهادينه مي‌شد چنين به اين كار ارزشمند بي‌مهري نشان مي‌دهند. پس از چند سالي كه اميدواري‌هايي براي پيش‌گيري از كمبودهاي برآمده از كاهش مصرف شير در كشور پديد آمده بود، مي‌بينيم كه دوباره بايد نگران اما و اگرهاي توزيع شير در مدرسه‌ها و نگران پيامدهاي منفي كاهش مصرف آن در ميان دانش‌آموزان‌مان باشيم. اميد است نمايندگان مجلس در اين زمينه مانند سال‌هاي گذشته نقش نمايندگي خويش را به درستي ايفا كرده و در پي حق فرزندان اين كشور باشند.
معلم و فعال صنفي