فقط بايد زلزله بيايد؟

در ماجراي زلزله استان كرمانشاه، يكي از مواردي كه بسيار جلب‌نظر كرد، كمك‌هايي بود كه از سوي مردم سراسر كشور به سوي اين استان روان شد. حجم اين كمك‌ها آنقدر زياد بود كه جاده‌هاي منتهي به مناطق زلزله‌زده تا كيلومترها بند آمد و حتي بنا به شنيده‌ها، كار به‌جايي رسيد كه رانندگان وسايل حامل اقلام اهدايي، از خستگي و كلافگي، گاهي مواد ارسالي را كنار جاده رها مي‌كردند و بازمي‌گشتند. در اعتراض به اين وضعيت كه چرا به‌جاي تجميع اين كمك‌ها در مراكز و نهادهايي كه مسووليت‌شان همين كمك‌رساني‌ها است و اينكه منطقي آن است كه مردم به جاي كمك فردي و شخصي و هجوم به اين مناطق، بهتر است كه كمك‌هاي خود را به اين نهادها بدهند، جواب داده مي‌شد كه اعتماد به اين نهادها و به خصوص به دولت سلب شده و مردم تصميم گرفته‌اند، خودشان راسا اقدام كنند.  خب اين حساسيت براي كمك به ديگران را بايد ارج نهاد، كاري هم نداريم كه اين تلاش ممكن است به ضد خود تبديل شود و در عمل به هرج‌و‌مرج و آسيب‌هاي بيشتر بينجامد ولي چند روز است كه ذهنم درگير پرسشي است كه از هيچ سو پاسخي براي آن نمي‌يابم. اگر بر اين اعتقاديم كه دولت و حاكميت، فشل‌تر از آن هستند كه در مواقع بحراني به كمك مردم بيايند و به كارها و اهداف‌شان هيچ اعتماد و اميدي نيست، چرا در اين چند روز كه آلودگي هوا بيداد مي‌كند و نفس همه را بند آورده، نه به ديگران كه به خودمان كمك نمي‌كنيم؟ مگر نمي‌گوييم كه بالاترين حجم آلودگي هواي تهران ناشي از آلاينده‌هاي سوختي خودروها‌ست، پس چرا هيچ كمپيني در فضاي مجازي راه نمي‌افتد كه خودروي شخصي استفاده نكنيم؟ چرا هيچ كس حاضر نيست براي كمك به خود و ديگران كاري بكند؟ فقط بايد زلزله بيايد تا خطر را حس كرده و كمك كنيم؟