دريغا مرگ

محسن سليماني قبل از هر چيز انساني بزرگوار، فروتن، متواضع و بسيار اهل تفكر و تامل بود. طي ساليان گذشته از زماني كه اين نويسنده، مترجم و روزنامه‌نگار پرتوان را از دور و نزديك مي‌شناختم، همواره شاخص منش و فروتني را در شخصيت او به وضوح مي‌ديدم؛ شخصيت بزرگواري كه از شهرت‌طلبي‌هاي متداول و خود را مطرح كردن به‌شدت پرهيز مي‌كرد و در وجودش نوعي مسلك معلمي تلويحي داشت كه تلاش مي‌كرد از راه ترجمه بسياري كتاب‌هاي نو و امروزي به زبان فارسي پاكيزه، درست و شيوا به نويسندگان و داستان‌نويس‌هاي جوان كمك كند و بياموزد. به زبان ديگر، محسن سليماني با وجود داشتن غريزه‌اي نيرومند در داستان‌نويسي مستقل، بيشتر از مطرح كردن خودش، ترجيح مي‌داد بتواند به داستان‌نويس‌هاي جوان كمك كند و به طور غيرمستقيم در تعليم آنها تاثيرگذار باشد. همچنين در عرصه روزنامه‌نگاري در سرويس‌هاي ادبيات و هنر، چهره‌اي شاخص بود كه خيلي خوب كار مي‌كرد، حوزه را مي‌شناخت و با توانايي بالايي كه داشت مي‌توانست افراد زيادي را جذب خود كند. در حقيقت من در سيماي محسن سليماني انساني رها و فراتر از قيد و بندها مي‌ديدم كه بخواهد خودش را محدود به اين كند كه صرفا مترجمي موفق باشد، اگرچه واقعا مترجم قابل و موفقي هم بود و اين را نه فقط من، بلكه بسياري از كساني كه به خصوص در زمينه ادبيات داستاني و داستان‌نويسي دستي بر كار دارند، مي‌ديدند و تشخيص مي‌دادند. فارغ از كار و تمام متعلقاتي كه به كارنامه حرفه‌اي او برمي‌گردد، در روابط اجتماعي و انساني، فرد بسيار تاثيرگذاري بود و اين ويژگي را داشت كه ديگران را به كار برمي‌انگيخت و تشويق مي‌كرد بي‌آنكه بخواهد از خود كار ترجمه يا تاليف و تحقيق، يك مطلق بسازد. شايسته است كه گفته‌ام را دوباره تكرار كنم و بگويم محسن سليماني قبل از هر چيز، يك انسان بزرگ و بزرگوار بود و به تعبيري فراتر از يك شهروند دوران معاصر، يك سبقه معرفتي چند‌سويه و چند‌ساحتي داشت. بسيار تاسف‌برانگيز است كه اين نويسنده، مترجم، روزنامه‌نگار، انسان بزرگوار و به نوعي معلم كارساز و راهگشا زودهنگام درگذشت و
از ميان ما رفت.