استاد شجريان هنرمندي اصيل و مردمي
اصغر ميرفردي
سخن از هنر اصيل و مردمي در ايران كنوني بدون نام استاد فقيد محمدرضا شجريان، بيهوده است. خاطرات نسل‌هاي چند دهه گذشته، آميخته با آثار هنري اصيل و نوآورانه ايشان است؛ از تلاوت ربنا گرفته تا آوازهاي ماندگاري كه شور، نشاط و اصالت را در بردارند. همانند هر حوزه و صنفي، هنرمندان نيز به گونه‌هاي متنوعي بروز و ظهور پيدا مي‌كنند. با اين وجود، هنري ماندگار است كه برآمده از ميراث فرهنگي اصيل مردم و براي مردم باشد. استاد شجريان به چند دليل محبوب دل ايرانيان بوده و ياد و خاطره او همچنان به نيكي در ذهن آنها ماندگار خواهد ماند: اصالت در كار هنري در كنار نوآوري و سبك‌سازي از ويژگي‌هاي كار هنري ايشان بود. كارهاي نوآورانه و خلاقانه كه الگويي را براي هنروران و هنرآموزان پس از خود به يادگار گذاشت. مردمي بودن ديگر راز محبوبيت بي‌نظير استاد در بين مردم ايران است. استاد شجريان خود را همواره خاك پاي مردم ايران مي‌دانستند و تلاش خويش را به كار بستند تا موسيقي اصيل ايراني در گيرو‌دار رخدادها و تحولات ماندگار باشد. همان رسالتي را كه فردوسي براي حفظ زبان پارسي براي خود ترسيم كرد و به انجام رساند، استاد شجريان براي حفظ آواز اصيل ايراني خويش ارزش قائل بود و در اين راه اهتمام تاريخي به كار بست. استاد شجريان، هنرمندي بازاري و عافيت‌طلب نبود؛ بلكه همان‌گونه كه از يك هنرمند واقعي انتظار مي‌رود، داراي بينش و تعهد به مرز و بوم خود و فرهنگ اصيل آن بود. چنين هنرمند بزرگي خود را برآمده از مردم و وابسته به مردم مي‌دانست و پاسداشت فرهنگ و ادبيات راستين و تاريخي مردم سرزمين خود را رسالتي بزرگ براي خود برمي‌شمرد. استاد محمدرضا شجريان نشان داد كه هنر بزرگ و فاخر هنري است كه از مردم و براي مردم باشد و پرافتخارترين جايگاه براي يك هنرمند، قلب و انديشه مردمي است كه در پي هنر و حقيقت ناب هستند. چنين افتخاري تنها سهم كساني است كه وارستگي اخلاقي، مردمي بودن و آزادمنشي را در زندگي پيشه كار خود كرده‌اند. ياد و خاطره استاد بي‌همتا گرامي و روح‌شان قرين رحمت واسعه الهي باد.