زنان سرپرست خانوار نيازمند ابزار حمايتي و قانوني بيشتر

زنان سرپرست خانوار موضوعي است كه علاوه بر كشور ايران در جوامع مختلف هم عينيت دارند و خيل كثيري از جمعيت كشورهاي مختلف را دربر گرفته است. بانواني كه به دليل فوت همسر يا قطع عضو يا ناتواني جسمي آنان و طلاق متحمل مشكلات اقتصادي خانواده مي‌شوند.  زناني كه به هر جهتي يا جدايي از همسر يا عدم همراهي همسر در تامين معاش خود به تنهايي با مشكلات اقتصادي دست و پنجه نرم مي‌كنند. بانواني كه بعضا داراي تحصيلات آكادميك و سطح هوش و استعداد بالايي هستند نه فقير و نيازمند مي‌توان آنان را به حساب آورد نه محروم و مستمند. اينان تنها مردانه بار مشكلات زندگي خود را به دوش مي‌كشند. قداست و جايگاه زنان از سويي و از ديگر سو تفاوت‌ها و ويژگي‌هاي خاص آنان باعث مي‌شود كه توجه به اين قشر آسيب‌پذير جامعه بيش از هر موضوعي مورد توجه قرار گيرد.  در جامعه‌اي كه تعداد اين زنان با توجه به دگرديسي فرهنگي و مشكلات اقتصادي و بحران‌ها روز به روز زيادتر مي‌شود لزوم توجه به افزايش تاب و توان اجتماعي بانوان به خصوص تقويت توانمندي و افزايش مهارت‌هاي اجتماعي و شخصي زنان سرپرست خانوار موضوعي است نيازمند نگاهي ملي به خود، نگاهي به دور از حس ترحم و دلسوزي كه در برخي موارد تبديل به تحقير خواهد شد، هر چند از طرف خانواده‌ها به دلايل فرهنگي و ريشه‌هاي اعتقادي حمايت‌هايي صورت مي‌گيرد اما به دليل سطح درآمد پايين و مخارج بالا كافي و جبران‌كننده نخواهد بود. از اين رو سمن‌هاي مردمي و دستگاه‌هاي حكومتي و شهروندان بايد در كنار يكديگر و با اهميت و جايگاه دادن نقش اين زنان در اقتصاد و توليد كشور مسير زندگي سخت و ناهموارشان را هموار كنند.  در اين ميان دستگاه‌هاي دولتي با اهتمام ورزيدن به اجرايي كردن طرح توان‌افزايي زنان سرپرست خانوار در برخي استان‌ها با ارايه آموزش‌هاي لازم در حوزه صنايع دستي در راستاي توانمندسازي اقتصادي زنان سرپرست خانوار اقداماتي را انجام داده‌اند كه جا دارد به اين نكته توجه كنيم كه آيا اين طرح پشتيباني مردمي و امكانات اجرايي دارد يا نه؟ اجراي اين طرح ملي، در استان‌هاي مختلف كشور آيا مي‌تواند شاخص‌هاي توانمندي در چهار بعد رواني، اقتصادي، اجتماعي، فرهنگي در زنان سرپرست خانوار را افزايش دهد؟ آيا ساز و كار اختصاص بودجه به اين طرح‌ها به شيوه درستي انجام مي‌شود؟ سوالاتي كه در‌خصوص معايب و حتي مزاياي اين طرح به ذهن مي‌رسد. هر چند تلاش‌هايي از سوي دولت و سمن‌هاي مردمي در‌خصوص نقش‌آفريني و حضور و مسووليت‌پذيري اين زنان در جامعه شكل گرفته است اما كافي نيست و هنوز براي ساماندهي وضعيت زنان سرپرست خانوار راه طولاني در پيش داريم كه اميدواريم با توسعه اقتصاد خانگي و روستايي و توجه به حضور زنان سرپرست خانوار در چرخه اقتصاد و كار كشور كمكي در گذران و بهبود كمي و كيفي زندگي اين زحمتكشان پر‌محنت صورت گيرد.