چالش‌هاي مطالبات معلمان در ايران
سيد حسن الحسيني
قسمت سوم، فقدان سازماندهي و همبستگي دروني
شكل نايافتگي جمعيت، عارضه بزرگي است كه همه اقشار جامعه به گونه‌اي از آن رنج مي‌برند. انبوه جمعيت فرهيخته معلمان نيز چنين‌اند. اصولا، در جامعه‌اي كه گفت‌وگو نيست و نمي‌خواهد باشد، وجود تشكل‌هاي هر چند رسمي كم‌اثر و شايد كم‌معناست! تبليغات ضدحزبي، ترويج تلوّن‌گرايي و عافيت‌طلبي سياسي و هر روز هم رنگ قدرتي شدن، از آفات بزرگ اداره دموكراتيك در جوامع توسعه‌نايافته از جمله در كشور ما بوده و خواهد بود. كاركنان ستاد و صف آموزش و پرورش كه ذاتا بايد خواهان تعالي و عاملان براي تحقق عيني آن باشند و وظيفه دارند تا محصول و مربّاي آنها نه تنها مطابق زمان خود كه براي فردا و سازمان‌هاي آينده تربيت شوند!! نبايد خود را از خرد جمعي سامان يافته، محروم نمايند. در كشور ما، عضويت در تشكل‌هاي صنفي يا سياسي مطابق قانون اساسي، آزاد است و معمولا (جداي از استثناها) افراد اخلاقي كه معمولا همان افراد دگرخواه‌اند، جذب چنين فعاليت‌هاي داوطلبانه كه نياز به گذشت بسيار دارد، مي‌شوند. البته موانع عضويت تنها عوامل بيروني و محيطي و نخواستن‌هاي آن ديگري نيست. شاهد مثال آن كه، متاسفانه با وجود تشكل‌هاي ريز و درشت بسيار با اعضاي اندك بر جاي خود مانده‌اند!! انگيزه پيوستن معلمان به آنها اما در حد صفر است. شايد هزينه‌دار بودن عضويت يا مقبول نبودن آنها يا ايجاد ممنوعيت‌هاي شغلي در اثر پيوستن به آنها، همه و همه بازار بي‌رونق تشكل‌ها را ساخته است. اين در حالي است كه وجود آنها براي پيگيري مطالبات قانوني، چانه‌زني و گفت‌وگوي لازم و ضروري است و تا اطلاع ثانوي معلمان ما راهي براي اين گفتوگوها و اهرمي براي موفقيت در آنها، به جز از طريق تشكل‌هاي قانوني ندارند!!
شايد برخي دولت‌ها و مسوولان وزارت آموزش و پرورش، يا نهاد‌هاي حفاظتي؛ فقدان تشكل‌هاي سراسري و فراگير را فرصت تلقي كنند! اما به يقين و در درازمدت؛ چنين محاسباتي فاقد واقع‌نمايي و معادل هرج و مرج خواهد بود. وضعيت مطالبات معلمان در شرايط نبود تشكل‌هايي كه رسما گفتوگوها را نمايندگي نمايند، به اعتراضات خشم‌آلود و پس از آن به تحصن‌هاي بي‌صدا تبديل خواهد شد. موضوعي كه شايد براي هيچ‌كس خوشايند نباشد و براي هيچ‌يك از ذي‌نفعان سودي نداشته باشد.
به يقين يكي از راهكارها، اراده و تصميم خود معلمان اعم از شاغل يا بازنشسته است. آنان مي‌توانند با پيوستن به هر يك از گروه‌هايي كه مايل‌اند؛ بتوانند اولا، به ارتقاي تراز دانسته‌هاي صنفي خود كمك كنند. ثانيا، كار گروهي را از مسير‌هاي مجاز اين گروه‌ها يا حتي گروه‌هايي كه خود ايجاد مي‌كنند؛ تجربه نمايند و ثالثا، خواست خود را با قدرتمندي هر چه بيشتر و با ابتكار عمل جمعي از راه‌هاي موثر‌تر پيگيري نمايند. ادامه دارد.