بهار را دوست ندارم

به نام خالق طبیعت، من مجتبی خالقی‌پور محیط‌بان پناهگاه حیات وحش حیدری در شهرستان نیشابور هستم و افتخار می‌کنم که سال‌هاست سرباز طبیعت ایرانم. از زمانی که لباس خدمت را پوشیدم، کم‌کم علاقه‌ام را هم به فصل بهار از دست دادم چون هر ساله شاهد نامهربانی‌هایی هستم که برخی در این فصل با طبیعت می‌کنند. اولین معضلی که من را به شدت ناراحت می‌کند، رهاسازی زباله در طبیعت است که متاسفانه در همه جا از شهرها گرفته تا روستاها می‌توان آن را مشاهده کرد. جوری شده که در فصل بهار بیش از اینکه دل به زیبایی طبیعت بدهم، حواسم پرت کیسه‌های پلاستیکی و زباله‌هایی است که اینجا و آنجا رها شده. آیا مردم تصور می‌کنند زباله‌ای را که در جاده و طبیعت رها می‌کنند، کسی جمع خواهد کرد؟ ردپای پلاستیک و زباله را در بکرترین نقاط طبیعت ایران هم می‌توان سراغ گرفت و بار این بی‌فرهنگی بر دوش تک‌تک ماست. باید از خودمان شروع کنیم و این فرهنگ را به دیگران هم آموزش دهیم که کیسه پلاستیک و پسماند خود را نباید در طبیعت رها کرد. دومین مساله‌ای که من را به شدت ناراحت می‌کند، بی‌ضابطه بودن طبیعت‌گردی است؛ شما این روزها شاهد هستید که گروه‌های مختلف طبیعت‌گردی وارد طبیعت می‌شوند، بدون آنکه اصول اولیه را رعایت کنند. بهار فصل زایش طبیعت است، آیا ما در خلال طبیعت‌گردی‌ آرامش طبیعت را حفظ می‌کنیم؟ متاسفانه برخی به محض اینکه پا در طبیعت می‌گذارند، با ایجاد سر و صدای بلند آرامش انواع موجودات از پرنده تا خزنده را سلب می‌کنند، آیا یک بار شده از خود سوال کنیم که تا به امروز با تفریحات بی‌ضابطه چه آسیب‌های غیرقابل جبرانی به طبیعت زده‌ایم؟ سومین موردی که به‌کرات اتفاق می‌افتد، دست زدن به جوجه‌ها و نوزادان حیات‌وحش در فصل بهار است. برخی از سر ناآگاهی به نوزادان و جوجه‌ها نزدیک شده، آنها را از لانه برمی‌دارند و عکس‌های سلفی می‌گیرند. همین کار هم باعث می‌شود که مادر و والدین دیگر نوزاد و جوجه‌ را قبول نکنند چون حیوانات به شدت نسبت به بوی انسان حساس هستند و لذا کوچک‌ترین تماس دست انسان به یک لانه یا جوجه باعث گریزان شدن آنها می‌شود. من باور دارم که جلوگیری از این آسیب‌ها کار محیط‌بان‌ها و جنگلبان‌ها به تنهایی نیست بلکه وظیفه تک‌تک هموطنان است که مسوولانه وارد طبیعت و از آن خارج شوند. این نوع فرهنگ‌سازی باید در فضای مجازی پررنگ‌تر شود و هر هموطن، دیگری را آگاه کند. در پایان بگویم که زمین مادر همه ما هست و باید مراقب آن باشیم، هر قدر که بیشتر به طبیعت آسیب بزنیم، همان‌قدر هم بیشتر آسیب خواهیم دید؛ کاری نکنیم که به قانون زمین بربخورد.