كاش حال خيام و عطار بهتر شود

فكر مي‌كنم از آخرين باري كه سفر كردم سه سال مي‌گذشت و از طرفي اپيدمي كوويد 19 باعث شده بود بي‌خيال سفر رفتن بشوم و در خانه دو نوروز را پشت سر بگذارم و از دور جوياي حال نزديكان و دوستان باشم، اما با تزريق سه دوز واكسن تصميم گرفتم كه نوروز 1401 را در خارج از تهران آغاز كنم و به لطف دوستي بزرگوار كه سايه‌اش مستدام باد، توانستم در اين اوضاع و احوال معيشت نه چندان آسان‌ بار سفر ببندم و عازم خراسان رضوي شوم؛ سفري كه باعث شد هر چه بيشتر به فكر بيفتم تا درباره اين خطه خاص بيشتر بخوانم تا شايد برخي مسائل را بيشتر دريابم. در سفر به خراسان رضوي، سري هم به نيشابور زدم و ساعاتي را در اين شهر شعر و موسيقي و تاريخ سپري كردم. در چند سالي كه كرونا بر همه جا سايه افكنده تغييرات خوب يا بد را به وجود آورده است كه برخي از اين تغييرات ما را با دنياي مدرن بيشتر پيوند مي‌زند از جمله در رابطه با نحوه ورود به اماكن تاريخي. در شهر مشهد و نيشابور باجه‌هايي تعبيه كرده بودند كه با وارد كردن كدملي و شماره همراه بتوانيد بليت ورود به اماكن تاريخي را خريداري كنيد. وقتي در بدو ورود با چنين چيزي مواجه مي‌شويد با خودتان تصور مي‌كنيد حتما در داخل مكان هم تغييراتي به وجود آورده‌اند و امكانات بيشتري را در اختيار شما مي‌گذارند اما متاسفانه اين‌طور نبود. براي مثال وضعيت سرويس بهداشتي درآرامگاه خيام كه در ايام نوروز بسيار پررونق بود؛ بسيار پايين و خارج از استانداردهاي يك مكان تاريخي پر استقبال بود. به‌طوري كه قفل برخي از آنها زنگ زده و باز كردن آنها متضمن انرژي زيادي بود كه در توان هر كسي نبود. از آن طرف وضع در آرامگاه عطار بدتر بود و اگرچه آنجا هم صداي پاي تجدد شنيده مي‌شد، اما متاسفانه از وضعيت برخي تابلوهاي نصب شده ميزان توجه و رسيدگي به آن پيدا بود. در اينجا ترديد دارم از مسوولان بخواهم رسيدگي كنند چون هر وقت از آنها چنين تقاضايي داشته باشيم وضع بهتر كه نمي‌شود، بدتر هم مي‌شود! بنابراين چاره‌اي نداريم جز اينكه فقط بنويسيم كاش به آرامگاه خيام و عطار بيشتر توجه شود تا ما هم با ديدن شادابي و طراوت آرامگاه‌شان حس بهتري پيدا كنيم و كمتر افسوس بخوريم و ... .