سرگذشت عجيب مردي كه به حبس ابد محكوم بود
دويدن در حياط زندان براي شركت در مسابقه ماراتن
بهرام سرگوسرایی
بين موج اول دوندگان ماراتن بوستون در روز دوشنبه يك دونده لاغر و عضلاني با مچ پاهاي نازك از كاليفرنياي شمالي بود كه با تعصب مي‌دويد. او ماركل تيلور بود. يك زنداني حبس ابد در زندان ايالتي سن‌كوئنتين كه براي اولين‌بار آزادانه مي‌دويد.
فقط يك هفته قبل از مسابقه تيلور ۴۹ ساله كه در سال ۲۰۱۹ با عفو مشروط از زندان آزاد شده بود فهميد دوران آزادي مشروطش به پايان رسيده و مي‌تواند به سفر برود. او در فرودگاه بين‌المللي لوگان بوستون به عنوان يك مرد آزاد با وسايل دويدن خود از هواپيما خارج شد. او گفت: «مرد! اين احساس فوق‌العاده‌اي بود.»
تيلور با شلوارك نارنجي خود در صبح بهاري ۱۸ آوريل در بين دوندگان حاضر شد تا در مسابقه‌اي شركت كند كه براي او معناي ويژه‌اي داشت. او كه به جرم قتل درجه دوم محكوم شده بوده بود ۱۵ سال پس از گذراندن دوران محكوميتش با عفو مشروط از زندان آزاد شده بود.
او كه به خودش لقب غزال داده توانست با زمان ۲ ساعت و ۵۲ دقيقه از خط پايان عبور كند. او ابتدا ديوانه‌وار ندويد. او هيجان‌زده بود زيرا دونده‌هايي كه متوجه او شده بودند، مي‌خواستند با او سلفي بگيرند. يكي از دوندگان گفت من از تيلور به عنوان سرعت‌دهنده غيررسمي مسابقه استفاده كردم. او خطاب به تيلور گفت: «تو مثل يك مترونوم بودي مرد!»
تيلور در سپتامبر گذشته اولين ماراتن خود را زير سه ساعت در كاليفرنيا دويد. او در رده سني خود اول و در مجموع پنجم شد. تيلور ۲۷ ساله بود كه به جرم تعرض به دوست دختر باردارش كه منجر به تولد زودرس نوزاد و در نتيجه مرگ او شد به حبس محكوم شد. او خودش قرباني خشونت خانوادگي بود. به الكل اعتياد داشت و سابقه خشونت عليه شريك جنسي‌اش هم در پرونده‌اش ديده مي‌شد.
او از اين حكم زندان به عنوان فرصتي براي خروج از الگوهاي قديمي استفاده كرد. تيلور گفت: «اين شما را مجبور مي‌كند بزرگ، بالغ و عاقل شويد.» تيلور پس از اينكه يكي از دوستان نزديكش پس از رد پنجمين درخواست عفو مشروط خودكشي كرد تصميم گرفت شروع به دويدن كند؛ به عنوان پادزهري براي نااميدي.
آنچه تيلور را متفاوت مي‌كند تمرين‌هاي عجيب او در زندان بود. تيلور در ژانويه ۲۰۱۹، صد و چهار و نيم دور حياط زندان را دويد و يك زمان مقدماتي براي ماراتن بوستون به دست آورد. او شش هفته بعد آزاد شد. به او اجازه داده شد در ماراتن بوستون بدود به اين شرط كه از مربي‌اش جدا نشود. او عقب همه دوندگان دويد و با زمان بيشتر از سه ساعت از خط پايان رد شد.
هنگامي كه به سختي مي‌دويد اشتباهات گذشته‌اش را به ياد آورد، آن‌هم با دردي كه در مچ پاي چپ خود حس كرد؛ جايي كه چند پيچ فلزي تعبيه شده بود. يادش مي‌آيد اين نتيجه پرش از يك ديوار در حالي كه توسط پليس تعقيب مي‌شد، بود. تيلور مي‌گويد: «مست بودم و فكر كردم مي‌توانم بپرم.»
از آن زمان تاكنون چيزهاي زيادي در زندگي تغيير كرده است. تنها سه سال پيش تيلور مجبور بود براي ورود به ساختمان محل زندگي‌اش از گيت تشخيص بررسي كالاهاي قاچاق و فلزياب عبور كند. او امروز در يك آپارتمان خوب در يك محله درست و حسابي زندگي مي‌كند. با اين وجود چالش‌هايي كه او به عنوان يك سياهپوست سابقه‌دار با آن روبه‌رو شده بسيار سخت است.
تيلور پيش از اين زندگي‌اش را از راه كمك كردن به مردم براي تغيير زندگي مي‌گذراند. اما زماني رسيد كه قرارداد او با آن سازمان خيريه غيرانتفاعي به پايان رسيد و ناگهان فهميد بيكار شده. او براي تامين مخارج زندگي اكنون با حداقل دستمزد در يك فروشگاه مواد غذايي كار مي‌كند.
او مي‌گويد: «دويدن يك نوع تواضع است. ياد مي‌گيريد از عقب شروع كنيد و ادامه دهيد. اما از آنجايي كه من سياهپوست هستم و با سابقه جنايي زندگي مي‌كنم مهم نيست امروز چقدر موفقم. هميشه در دام گذشته هستم.» با اين حال او معتقد است اگر حبس ابد نمي‌گرفت احتمالا يك دونده نمي‌شد. وابستگي‌اش به الكل را ترك نمي‌كرد و به آدمي كه امروز هست تبديل نمي‌شد. او مايل است به عنوان يك مربي يا مشاور كار پيدا كند و تجربياتش را دراختيار ديگران قرار دهد. او فكر مي‌كند مي‌تواند در اين زمينه حرفه‌اي بشود.
منبع: نيويورك تايمز