روز جهاني از ياد رفته
پيمان طالبي
از سال 1995 ميلادي، روز بيست و هفتم آوريل (7 ارديبهشت) به عنوان روز جهاني گرافيك و هفته مورد نظر به عنوان هفته گرافيك نامگذاري شده است. علت نامگذاري روز جهاني گرافيك به روز تاسيس انجمن بين‌المللي ديزاين (International Council of Design) يا به اختصار ico-D بازمي‌گردد. اين انجمن با هدف حمايت از طراحان، معرفي هنر گرافيك به مردم دنيا و نشان دادن اهميت اين رشته در بخش‌هاي مختلف زندگي انسان‌ها تاسيس شد.
انجمن مذكور با برگزاري جشن‌ها، گردهمايي‌ها و مراسم‌هاي متعدد سعي دارد تا دانش گرافيست‌ها و طراح‌ها را ارتقا دهد و در كنار آن نيز هنر گرافيك را به عموم مردم معرفي كند.
از آنجا كه روز جهاني گرافيك در كشور ما در ماهي است كه نمايشگاه بين‌المللي كتاب تهران نيز در همان ماه برگزار مي‌شود، هر سال اين روز تا حدي مهجور واقع مي‌شود. امسال كه بعد از دو سال تعطيلي، بار ديگر نمايشگاه كتاب حضوري برپا خواهد شد، تمام توجه فضاي رسانه‌اي كشور از روزهاي پاياني فروردين معطوف به اين رويداد شده كه هم نكته‌اي مثبت و هم نگران‌كننده است.
رويدادها و مناسبت‌هاي مختلف تاريخي، هر يك فرصتي هستند براي اينكه به بهانه آن مناسبت تقويمي، به درستي به موضوع مورد نظر فكر شده و تمهيداتي در بستر مشخص و معين براي فعالان حوزه مورد بحث اتخاذ شود. اما از دست دادن فرصت‌هاي اين‌چنيني به بهانه پرداختن به يك موضوع ديگر يا همزمان شدن مناسبت‌هاي مختلف با هم، تنها موجب پشيماني و تضييع حقوق فعالان عرصه‌هاي مختلف هنري و فرهنگي است.
روز گرافيك امسال، بي‌سروصداتر از هميشه و بسيار سوت و كور در ايران برگزار شد. بسياري از نهادهاي دولتي و حاكميتي مرتبط با اين حوزه، در اين روز برنامه خاصي نداشتند و حتي بعضي از آنها يك تبريك خشك و خالي به هنرمندان عرصه گرافيك و ديزاين نيز نگفتند.
در اين ميان چند مجموعه يا گالري خصوصي بودند كه برحسب وظيفه ذاتي و دغدغه‌هاي شخصي اين روز را گرامي داشتند. براي مثال گالري ايده از جمله موسسات و گالري‌هايي بود كه نه‌تنها در هفته گرافيك بلكه به مدت دو هفته، بيش از 10 نشست و كارگاه در حوزه هنرهاي تجسمي و گرافيك را به صورت كاملا رايگان برگزار كرد.
استقبال از اين برنامه‌ها كه نمود بصري آن در گزارش‌هاي تصويري اين گالري موجود است، نشان مي‌دهد كه ظرفيت لازم براي ايجاد فضاهاي هنري و كارگاه‌هاي تخصصي در ميان جوانان كشور ما به وفور يافت مي‌شود. نهادهاي فرهنگي مسوول در اين زمينه بايد بيش از پيش به فكر خدمت‌رساني به اين ظرفيت عظيم و بعد از آموزش‌هاي لازم، بهره‌گيري از آن باشند.