فرزندان‌مان را دریابید
اصغر میرفردی
چرا هنوز پرونده مسموميت‌ها حل نشده است؟
با باز شدن مدرسه‌ها پس از تعطیلات نوروزی، مسمومیت دانش‌آموزان دختر در مدرسه‌ها از سر گرفته شد. دیگر از تعجب و تردید گذشته است و هراس، دامن جامعه به ویژه دانش‌آموزان و خانواده‌های آنها را در بر گرفته است. چگونه ممکن است اقدامی با این گستره و خطر به آسانی انجام شود و مسوولین از شناخت عاملان و آمران آنان ناتوان باشند؟ مگر فلسفه شکل گیری دولت (به معنای عام) چیست؟ مگر تامین امنیت جانی شهروندان از وظیفه‌ها و ماموریت‌های اصلی دولت‌ها نیست؟ چرا اقدام جدی برای پایان دادن به این معرکه شوم انجام نمی‌شود؟ وظیفه دولت برای پیگیری مسمومیت اینچنینی و با این گستره در داخل، چه تفاوتی با وظیفه در قبال مسمومیت ناشی از هجوم شیمیایی کشورهای متخاصم دارد؟ با این سبک مدیریت مسائل، مسوولین که در قبال چنین مسمومیت‌هایی این‌گونه منفعلانه عمل میکنند، اگر دولت‌های متخاصم چنین ابزاری را برای ضربه زدن به کشور به کار بگیرند، چه کاری خواهند کرد؟ بالاخره تهدید، تهدید است چه داخلی باشد و چه خارجی؛ تهدید خوب و تهدید بد نداریم. در روزهای اخیر گزارش‌های چنین مسمومیت هایی در مناطق مختلفی از کشور منتشر شد. آیا تکرار چنین اقدامی نشانگر اهمال یا ضعف در برابر برخی حوادث نیست؟ آیا ارجاع دادن آن به «شیطنت‌های دانش آموزی»، تنها راه‌حل مدیریت این مشکل است؟ فرض بر اینکه شیطنت دانش‌آموزان در آن نقش داشته باشد، چرا همزمان در همه نقاط چنین شیطنتی بروز داده می‌شود؟ مگر اولیاي مدرسه بر رفتار دانش آموزان نظارتی ندارند؟ ربط دادن چنین مشکلی به خود دانش آموزان، عذر بدتر از گناه است و نشانگر ندیدن واقعیت و یا نخواستن بیان واقعیت است.
سوای فضایی که از تکرار چنین مسمومیت‌هایی در جامعه شکل می‌گیرد، انتشار اخبار آن در رسانه‌های جهانی چه چهره‌ای از کشور ما و سبک مدیریتی آن بازنمایی می‌کند؟ چرا به ابعاد این اقدام هیچ توجهی نمی‌شود و همانند سایر موضوعاتی که نهادهای قضایی، انتظامی و امنیتی بدان‌ها می‌پردازند، به شکل بایسته مورد توجه قرار نمی گیرد؟ تکرار آنها نشانگر این است که فضا برای عاملان چنین اقدام‌هایی فراهم و راه برای‌شان هموار است.از چند ماهه گذشته که این مسمومیت‌ها به شکل سریالی رخ دادند و تلاشی بایسته برای شناسایی عاملان و آمران و برخورد با آنها انجام نشد، گونه‌ای از حس بلاتکلیفی، ترس در برخی از دانش‌آموزان به ویژه دانش‌آموزان دختر و خانواده‌های آنها را در بر گرفته است. این تردید، احتمالا همان نتیجه‌ای است که بانیان چنین اقدام غیرانسانی پی‌جویی میکنند. پس از چند ماه، مسمومیت های پیاپی و کوتاهی‌های سازمانی برای پیگیری آنها، هیچ توجیهی برای ادامه این مسمومیت‌ها و اهمال‌کاری برای رسیدگی بدان‌ها پذیرفتنی نیست. عموم مردم جامعه از نهادهای ذیربط انتظار دارند به این وضعیت رسیدگی شده و این اقدام که نشانگر نوعی آشفتگی است، پایان پذیرد تا فرزندان این سرزمین در خانه خود احساس امنیت بیشتر کنند.