گراني دارو، تهديد جان
دارو و درمان، كالا و راهي براي زنده ماندن است و نمي‌توان همچون خودرو با آن برخورد كرد. به روايت خود مسوولان، افزايش قابل توجهي در بهاي داروها ايجاد شده و به روايت داروخانه‌ها در پاسخ مردمي كه به آنها مراجعه مي‌كنند و از چرايي گران‌تر شدن داروها مي‌پرسند، داروها 4 تا 5 برابر افزايش بها داشته‌اند. اين كار چه توجيهي دارد؟ مگر دارو همچون خودرو است كه خيلي‌ها از داشتن و خريد آن گذشته‌اند؟ مگر دارو، گوشت است كه برخي‌ها براي هميشه مصرف آن را فراموش كرده‌اند؟ البته پيامدهاي ناخوشايند سوءتغذيه و كاهش امنيت غذايي به تدريج خود را نشان خواهد داد و بيماري‌هاي جسمي و هزينه‌هاي درماني مرتبط را بر اقشار ضعيف تحميل خواهد نمود.
آنهايي كه هيچ تفاوتي بين دارو و ساير كالاها در نظر نمي‌گيرند و همه را با يك مقياس مي‌بينند، با چه منطقي مديريت مي‌كنند؟ چگونه خود را خادمان ملت مي‌پندارند؟ نياز به دارو، يعني نياز حياتي افرادي كه سلامت‌شان به دليل بيماري به خطر افتاده است. دارو، راه ممكني براي زيستن است نه براي تفرج و تفريح. مصرف دارو نماد وجاهت نيست كه افزايش چندبرابري بهاي آن وجدان تصميم‌گيرندگان را نيازارد، بلكه ابزار حفظ سلامت است. مگر دارو هم خودرو است كه براي جلوگيري از ضرر صنعت توليدي‌اش بها را چند برابر مي‌كنند؟ چرا در قبال مردمي كه به سختي روزگار مي‌گذرانند و همجوار با فشارهاي گوناگون مالي‌اند، اينگونه تصميم‌گيري مي‌شود؟ شوربختانه، كوچك‌ترين انتقادي به اين نوع تصميم‌گيري‌ها نيز با بزرگ‌ترين اتهامات و انگ‌ها همچون «آب به آسياب دشمن ريختن» پاسخ داده مي‌شود. بزرگ‌ترين دشمنان براي يك جامعه فقر، ناكارآمدي و فساد است. جامعه‌اي كه از اين مشكلات به دور باشد و اميد به زيست كنوني و آينده درخشان داشته باشد، در برابر هر دشمن خارجي خواهد ايستاد. مشكلات و سختي‌ها و انتقاد از آنها نبايد بي‌دليل به «دشمن» نسبت داده شود. كشور در تحريم است اما اولويت‌بندي و سياست‌گذاري كه دست مسوولان است. مردم رفاه ندارند و ديگر داشتن آن را نيز از ذهن بيرون كرده‌اند، دست‌كم شانس زنده ماندن را از بيماران نگيريد.