ادامه از صفحه اول
اين را با اطلاع مي‌گويم
خلاصه آنكه در امريكا و اروپا و كل بلاد كفر كارهاي زيادي صورت مي‌گيرد. اگر بعضي را سوا كنيم دستمان نزد مخاطب رو مي‌شود و او مي‌فهمد پاي استدلال‌مان چوبين و سست است. اگر براي موضوعاتي چون پنهاني بررسي كردن قانون حجاب، فيلترينگ وحشت‌آور، اخراج اساتيد، خالص‌سازي و نظاير آن، حرف حساب داريم به ميدان بياوريم وگرنه روشي كه اين روزها توسط برخي چهره‌هاي سياسي و فرهنگي مد شده است حتي در خانواده خودشان خريدار ندارد. اين را با اطلاع مي‌گويم.
عبرت كركوك
ناسيوناليسم قومي اگر تنها به سرافرازي خود (به عنوان امري مبارك) نينديشد، به هر شكل كه باشد بي‌ترديد خصلتي محافظه‌كارانه، توسعه‌طلب و ناسازگار با هويت مشترك و جمعي «ملت-دولت» خواهد يافت. اين وضع به معناي اصرار بر انحصارطلبي هويتي؛ دوري كردن از قبول ارزش‌هاي مشترك ملي به عنوان ضامن ثبات و كاميابي عموم مردم يك كشور و سرانجام ايجاد چندگانگي ارزشي، فرهنگي و سياسي يك «ملت» در هيات كليتي قابل قبول نزد جامعه جهاني خواهد بود. عراق امروز نيازمند ايجاد توانايي در تحكيم مفهوم «دولت - ملت» است. دستاورد اين امر، تحقق همبستگي فرهنگي و دور شدن از بيگانگي سياسي است كه درد كنوني ملت عراق را شامل شده است. عراق براي رسيدن به ثبات و مصون ماندن از تهديدهاي درون كشوري، نخست لازم است كه به وفاق جمعي و در خدمت به منافع عمومي تن داده و تكثر را در چارچوب وحدت ملي مهندسي كند. براي اين منظور لازم است همه جغرافياي عراق از فشارهاي گريز از مركز كه ريشه در مطالبات قومي-مذهبي و منطقه‌اي دارد، با تلاش براي دستيابي به تفاهم ملي رها شود. اصرار برخي اقوام بر حساسيت‌هاي قومي و واكنش‌هاي قهرآميز در برابر آن، بي‌گمان فرصت‌ها را براي شكل بخشيدن به هويت جمعي معنادار به عنوان ملت- دولت، از كف خواهد ربود. به همين دليل است كه عراق پس از آزادي از رژيم بعثي، به راستي طعم رهايي را نچشيده و هر چه بوده، جنگ، اختلاف بر سر مسندهاي قدرت و مسائل ارضي بوده است. قوم‌گرايي جزم‌انديش، مبارزه با اصل ملت است. ماجراي اخير كركوك، هشدار دوباره‌اي بود براي عموم مردم اين كشور كه اگر همچنان فاقد ايده‌اي محكم براي همزيستي اقوام و مذاهب نيابند، تكرار حادثه بعيد نيست. ايده «تحكيم ملت» لازم‌ترين دستور كاري است كه نه تنها دولت مركزي، بلكه همه اقوام اعم از كرد، عرب و تركمن به آن بايد توجه داشته و در تحقق آن بكوشند. ساده‌انديشي است اگر تصور شود، پاره شدن عراق سودي را نصيب كسي خواهد كرد. دادگاه عالي فدرال عراق، اكنون جايگاهي مرجع و محبوب را ميان عموم مردم اين كشور دارد. اين دادگاه عالي، مانند حل اختلاف‌هاي انتخاباتي گذشته ميان رقيبان غير‌منعطف بار ديگر نقش كاريزماتيك خود را در پايان دادن به درگيري‌هاي اخير كركوك نشان داد، اما نمي‌توان با وجود استخوان لاي زخم، به آرامش كنوني دلخوش كرد. لازم است تفاهم‌ها به توافق‌هاي ماندگار و مطابق با خواست منطقي همه اقوام سرانجام يابد. عراق خسته‌تر از آن است كه دوباره در درون اختلاف‌هاي حل نشده پرتاب شود.