كنگره جهاني انرژي و واقعيت‌هاي گذار
فرصت‌هاي پيش روي تامين‌كنندگان و مصرف‌كنندگان انرژي بپردازد. به عبارتي، كنگره جهاني انرژي، طولاني‌ترين رويداد انرژي جهان است كه به مدت يك قرن دستور كار انرژي جهان را شكل داده است. شك نيست كه در دنياي غيرقابل پيش‌بيني، داراي تحولات سريع و در حال تغيير امروز، بيست و ششمين كنگره جهاني انرژي در روتردام هلند مهم‌ترين گردهمايي انرژي براي دهه آينده است. كنگره با بيش از ۲۰۰ سخنران، ۷۰ وزير در كنار بيش از ۷۰۰۰ سهامدار بين‌المللي انرژي، بالاترين سطوح گفت‌وگو براي اكنون و آينده انرژي را امكان‌پذير مي‌سازد. دبيرخانه اوپك به عنوان يك سازمان بين‌المللي تعيين‌كننده در حوزه انرژي در اين كنگره حضوري فعال دارد. اوپك تازه‌ترين چشم‌انداز انرژي خود را نيز در اين كنگره به جهانيان عرضه مي‌كند. چيزي كه كنگره جهاني انرژي در ماهيت خود به آن تاكيد دارد، گذار از انرژي‌هاي فسيلي به انرژي‌ها فراگير و انعطاف‌پذير است. اما نكته مهم و اساسي اين است كه شوراي مستقر در لندن تا چه حد واقعيت‌هاي دوران گذار را در نظر مي‌گيرد. كنگره جهاني انرژي در حالي مشوق دوران گذار است كه در همين زمان بيش از ۶۰۰ ميليون نفر در آفريقا حتي از داشتن نعمت برق نيز محروم هستند. واقعيت اين است كه در زماني كه ما در آن زندگي مي‌كنيم، اين سياست است كه جلودار گذار انرژي شده است در حالي كه فناوري و تكنولوژي هنوز قادر به همراهي با سياست نيستند. بايد توجه داشت كه برخلاف سرمايه‌گذاري‌هاي عظيم چند تريليون دلاري در سال‌هاي اخير در حوزه انرژي‌هاي تجديدپذير، اين انرژي‌ها نتوانستند بيش از ۴ درصد از سبد انرژي جهان را به خود اختصاص دهند.
ضمن آنكه سياست‌هاي مهاجم و بي‌پرواي گذار انرژي، زمينه‌ساز بسياري از التهاب‌هاي ژئوپليتيكي در منطقه و جهان شده است. نمي‌توانيم از ياد بيريم كه گذار از زغال سنگ به نفت در نخستين سال‌هاي قرن بيستم و رقابت‌هاي به وجود آمده در اين عرصه، زمينه را براي وقوع دو جنگ جهاني خانمانسوز فراهم كرد. امروز، سياست، در حوزه گذار انرژي آنچنان افسارگسيخته و بي‌تجربه شده است كه نمي‌داند حتي گذار انرژي قرن بيستم كه از نخستين دهه آن قرن آغاز شده بود، تنها در دهه ۱۹۶۰ توانست مصرف نفت را از زغال‌سنگ پيشي دهد. اين در حالي است كه هنوز كه هنوز است زغال‌سنگ يك منبع مهم انرژي آن هم در كشورهاي صنعتي و پيشرفته جهان از جمله انگلستان، فرانسه، آلمان و ديگر كشورها به حساب مي‌آيد. پس چگونه و با چه پشتوانه‌اي مي‌توان اين‌گونه بر توسن مست سياست نشست و تازيانه‌هاي مكرر بر او نواخت كه پيش بتازد و جهان و جهانيان را، فارغ از آنكه آمادگي دارند يا نه، بخواهد به دنبال خود بكشاند؟! در اين دنياي پرمشغله براي سياستمداران، اهالي نفت مي‌دانند كه ۸ ميليارد ساكن روي زمين به سبدي متنوع از انواع انرژي نياز دارند.