معضلي كه مساله نيست
بهمن كشاورز
موضوع حضور استثنايي و غيرمترقبه تعدادي از خانم‌ها- نه همه آنهايي كه تمايل داشتند- در استاديوم ورزشي آزادي باعث بحث و نقل بسيار شد. برخي آن را پديده گشايش كلي دانستند و بعضي آن را صرفا حركتي ناشي از اغتنام فرصت و نه آغازي براي يك فرآيند معرفي كردند. سپس گفته‌هاي برخي مقام‌هاي مسوول اميد‌ها را زايل كرد و ...
حتي برخي هشدارها و تحذيرها باعث شد كه اميدواران گمان برند كه گويا وضع وخيم‌تر هم شده است.
بهترين معيار براي سنجش در اينگونه موارد قانون است. در قانون اساسي از مقدمه گرفته تا برخي از اصول مربوط به كليات و اصول خاصي از فصل سوم راجع به حقوق ملت ايران در اموري از اين قبيل تفاوتي بين آحاد مردم اعم از زن و مرد قايل نشده است. به طور مشخص در اصل 20 قانون اساسي آمده است: «همه افراد ملت اعم از زن و مرد يكسان در حمايت قانون‌قرار دارند و از همه حقوق انساني، سياسي، اقتصادي، اجتماعي و فرهنگي با رعايت موازين اسلام برخوردارند.» بنابراين اگر اشكال اين باشد كه به زعم بعضي آنچه در ورزشگاه‌ها مي‌گذرد با شؤون خانم‌هاي ايراني انطباق ندارد پاسخ اين خواهد بود كه شان زن ايراني فراتر و مقامش بالاتر از آن است كه با اين مسائل خدشه‌دار شود.
اگر- آنگونه كه نقل شده است- ايراد اين باشد كه پوشش ورزشكاران به گونه‌اي است كه نبايد در معرض ديد نسوان قرار گيرد آنگاه بايد گفت خانم‌هاي ما از اين جهت نيز در مرتبه و منزلتي هستند كه طرح اينگونه موارد درباره آنان بر شخصيت و ابهت آنان منطبق نيست.
گمان مي‌رود در شرايطي كه كشور دچار معضلات بزرگ و در معرض آسيب‌هاي شديد است پرداختن به مواردي از اين قبيل صحيح نباشد.
وقتي خانم‌ها كه در جنگ خود را نشان دادند و در دانشگاه‌ها پيشتاز و پيشرو هستند به سرگرمي و تفريح در اين حد قانع هستند چرا بايد موضوعي را كه مساله محسوب نمي‌شود به معضلي پيچيده تبديل كنيم.
والله اعلم