پيري پخته از همان جوانسالي

محمود فاضلي بيرجندي| اوايل دهه ۱۳۹۰ پس از دو دهه براي ادامه تحصيل به دانشگاه برگشتم. اين دور اقبالم بلند بود كه به حضور چند تن از بازپسين شخصيت‌هايي رسيدم كه استاد بودند و هنوز در دانشگاه مانده بودند. يكي استاد احسان اشراقي بود. مردي كه ديدارش حيرت برمي‌انگيخت. او كه آن همه متن‌هاي ناب تاريخي را تصحيح و بازنگري كرده بود چنان خموش و بي‌ادعا مي‌نمود. چندان كه گويي دكتر احسان اشراقي نيست اما منش او چنين بود. اگر آدمياني به روزگاران، پير و پخته مي‌شوند احسان اشراقي از جواني، پيري پخته بوده كه عمر را جز به راه علم نگذرانده بود. پول و مال و مقام نگرفته بود. او احسان اشراقي بود. امشب تلخكام شدم كه خبردار شدم دكتر احسان اشراقي بدرود زندگي گفته است. او كه با كار مدام در طول چند دهه، زندگاني جمعي ما را معنا و ژرفا بخشيد. اكنون مي‌نويسم تا نامش را كه عزيز است، تكرار كنم.

گفتند روز شنبه مجلس يادبود ايشان در دانشگاه تهران است.

سخت است ديدن دانشگاه تهران در غياب مردي كه از معدود شايستگان عنوان استادي بود. دكتر احسان اشراقي كه براي ابد رفته عزيز بود. بس بسيار عزيز و بس بسيار عزيز است.