همي الان يهويي
موسسه لغتنامه آكسفورد با توضيح اينكه در سال 2013 ميزان استفاده از كلمه Selfie رشد 17000 درصدي داشته است، لغت سلفي را در پايان سال 2013 به عنوان لغت سال اعلام كرد. اما اين مفهوم به بيش از 100 سال پيش برمي‌گردد، زماني كه جوزف بايرون، موسس كمپاني عكاسي «بايرون» در سال 1909 روي پشت بام «مارسيو استوديو» نخستين سلفي دنيا را با دوربين لارج فرمت كمپاني عكاسي‌اش ثبت كرد.
گرفتن عكس سلفي شايد يك زماني ابلهانه به نظر مي‌رسيد، اينكه كسي جلوي آينه بايستد و از خودش عكس بگيرد كمي با چارچوب‌هاي منطقي جامعه جور درنمي‌آمد اما حالا جامعه جهاني، گرفتن چنين عكس‌هايي را به خوبي پذيرفته است تا جايي كه پاپ فرانسيس در جمع جوانان به دوربين‌هاي سلفي‌گيرنده آنها لبخند مي‌زند و اوباما تصاوير پشت صحنه سلفي‌هايش را در اتاق كارش منتشر مي‌كند، كلينتون‌ها با كمال ميل در قاب عكس‌هاي سلفي لبخند مي‌زنند و هنرمندان در جشنواره‌ها و كنسرت‌ها با هواداران‌شان سلفي مي‌گيرند. حالا ديگر وقتي هنرمندي را در جشنواره يا كنسرت يا حتي خيابان مي‌بينيم دست به كيف نمي‌شويم براي پيدا كردن قلم و كاغذ و امضا گرفتن، بلكه دوربين‌مان مي‌شود محل الصاق خاطره‌مان به عكس سلفي كه با هنرمند محبوب‌مان گرفته‌ايم.
حالا آدم‌ها حتي ديگر راضي به آينه‌هاي قدي اتاق‌شان يا هر سطح صيقلي و آينه‌اي در شهر نيستند، آنها در عجيب‌ترين موقعيت‌هاي دنيا دوربين‌شان را آتش و يك سلفي جانانه و هيجان‌انگيز از خودشان ثبت مي‌كنند. در كابين هواپيما يا روي مجسمه مسيح، شايد هم در فضا، فرقي نمي‌كند، مهم اين است كه بشر عصر تكنولوژي علاقه خاصي به اين دارد كه ديگران را در لحظاتش شريك كند.
بعضي معتقدند دليل اين علاقه يك تنهايي عميق دروني است كه بشر امروز به آن مبتلاست و بعضي اين را به حساب تاييدطلبي و هويت‌يابي در فضاي مجازي مي‌گذارند. بعضي‌ها مي‌گويند او خودشيفته است و اعتماد به نفسش از حد گذشته و بعضي‌ها معتقدند حريمش آنقدر كوچك شده كه تمام مردم دنيا را تا چند قدمي‌اش راه مي‌دهد اما در كنار تمام اين تحليل‌ها مي‌شود اين را هم اضافه كرد كه بشر امروز همان‌گونه زندگي مي‌كند كه امكانات دنيايش به او مي‌گويد. او همان‌گونه سبك زندگي‌اش را تعريف مي‌كند كه فضاي محيطش برايش تعيين مي‌كند. بشر امروز همان‌طور كه بشر در عصر سنگ و آهن از امكانات استفاده مي‌كرد، از تجهيزات و فضاي اطرافش بهره مي‌برد.
شايد در آينده انسان‌هاي عصر هوش مصنوعي، از ما به عنوان مونوپاد به دستاني ياد كنند كه از ثبت هيچ لحظه‌اي غافل نبوديم و صنعت عكاسي را متحول كرديم با عكس‌هاي بي‌كيفيت و بدون كادر و پر از سر و صورت انسان‌هايي كه لبخندشان از گوشه‌هاي كادر سر ريز بود اما آنها از ما به خاطر ماجراجويي‌هاي‌مان متشكر خواهند بود كه گاهي حتي براي گرفتن يك سلفي جان‌مان را به خطر مي‌انداختيم.