نگاه- 2
مهدي فرقاني
جاي چنين قانوني در مجموع قوانين كشوري ما خالي بود، حتي زمان اجراي آن هم خيلي دير است. اميدواريم كه با وجود دير بودن، همين قانون هم با دقت و درست اجرا شود. قانون داشتن يك مساله است و اجرا شدن و پايبند بودن همگان به اجراي آن يك موضوع ديگر است. حتي فكر مي‌كنم اهميت موضوع دوم كمتر از مورد اول نيست و موضوع بعد اين است كه مضيق به قانون نگاه نكنيم و تعبير تنگ‌نظرانه از اين قانون نشود كه هر اتفاقي كه افتاد بگوييم كه اين مورد در شمول اين قانون قرار نمي‌گيرد. ما امروز يك اصل مهم در حقوق ارتباطات بين‌المللي داريم، به نام حق دسترسي و فراتر از آن حق ارتباط و اين حق، حق طبيعي شمرده مي‌شود كه همه دولت‌ها موظف به پيشبرد و تامين آن هستند. مهم‌ترين مسير پيشبرد اين حق امروز، رسانه‌ها هستند. حق دسترسي به اطلاعات درست است كه مسير‌هاي گوناگون دارد، اما شاهراه اصلي آن رسانه‌ها هستند، رسانه‌ها بايد از آزادي‌هاي قانون لازم برخوردار باشند تا بتوانند حق دسترسي عمومي به اطلاعات را تامين كنند. اين حق شامل حق جست‌وجو و جمع‌آوري و انتشار آزادانه اطلاعات مي‌شود، طبيعي است اطلاعاتي كه طبق قانون محرمانه تلقي نمي‌شوند، ساير اطلاعات را رسانه‌ها بايد حق داشته باشند منتشر كنند. منابع خبري بايد با رسانه‌ها همكاري كنند و پنهانكاري نكنند و از ارايه اطلاعات به آنها دريغ نكنند و به اين حق احترام بگذارند. منابع رسانه‌هاي ما غالبا دولتي و حاكميتي هستند، اعم از دستگاه‌هاي اجرايي و ساير قوا. بنابراين تحقق اين حق، از اين منظر مستلزم همكاري و باز بودن منابع خبري براي رسانه‌هاست. بخش مهمي از حق دسترسي مربوط به اخبار و اطلاعات و تفاسير و انتشار ديدگاه‌ها و عقايد مي‌شود كه عمدتا از طريق رسانه‌ها مي‌تواند تحقق پيدا مي‌كند.