مراسم شصت‌ونهمين سالگرد تولد محمدرضا لطفي برگزار شد
لطفي با تمام بزرگي‌اش براي مخاطب ارزش قايل بود
اعتماد| مراسم شصت‌ونهمين سالگرد تولد زنده‌ياد محمدرضا لطفي پنجشنبه شب و با حضور چهره‌هاي مطرح موسيقي از جمله مجيد كياني، علي‌اكبر شكارچي، ارشد طهماسبي، بيژن كامكار، صديق تعريف، محمدسرير، مسعود شعاري و علي مرادخاني معاون هنري وزير فرهنگ و ارشاد اسلامي و جمعي از علاقه‌مندان به موسيقي در تالار خليج‌فارس فرهنگسراي نياوران برگزار شد. سيدعباس سجادي، مديرعامل بنياد آفرينش‌هاي هنري نياوران در ابتداي اين مراسم گفت: «قبل از هر چيز لازم است ابراز تاسف خود را از اتفاقات اخير باغ‌مزار زنده‌ياد محمدرضا لطفي اعلام كنم و بگويم كه استاد لطفي براي سرزمين ما كمتر از قله دماوند نيست.اي كاش چشمان خود را بشوييم و جور ديگري به اين فضا نگاه كنيم. به هر ترتيب استاد محمدرضا لطفي شخصيتي والا و تاثيرگذار است كه وقتي بسياري از هنرمندان از ايران خارج شدند، او به ايران بازگشت تا رسالت خود را انجام دهد.
علي مرادخاني ديگر سخنران اين مراسم هم با تقدير از مقام هنري محمدرضا لطفي توضيح داد: «ما هر چقدر از محمدرضا لطفي سخن بگوييم باز هم كم گفته‌ايم. من خاطرات زيادي از استاد لطفي دارم و در زماني كه به عنوان مدير مركز موسيقي وزارت ارشاد فعاليت مي‌كردم با او ارتباط زيادي داشتم. ضمن اينكه در ماه‌هاي آخر حيات اين هنرمند يعني زماني كه در بيمارستان بستري بود به اتفاق وزير ارشاد براي ملاقات به آنجا رفتيم كه در آن ملاقات ۴۵ دقيقه‌اي هم با هم صحبت كرديم.» مرادخاني درباره اين ملاقات توضيح داد: «زنده‌ياد لطفي در آن گفت‌وگو به نكات زيبايي اشاره كرد و گفت: «من براي خودم تفكري داشتم و به اصل بسياري از مسائل ترديد داشتم اما آنجا بود كه خودم را پيدا كردم و خودم را در وجود او ديدم و هيچ شدم و از هيچ به همه‌چيز رسيدم.» به هر ترتيب من معتقدم نسل جديد ما لطفي را بهتر شناخت و هر چه مي‌گذرد ما بيشتر كمبود او را حس مي‌كنيم. به اميد روزي كه افرادي مثل لطفي را در سپهر موسيقي كشورمان داشته باشيم.»
مجيد كياني، نوازنده سنتور سخنران اين مراسم در مورد محمدرضا لطفي و شيوه آهنگسازي او گفت: «محمدرضا لطفي هيچ‌وقت تلاش نكرد ساز يا آهنگش را تحميل كند. او با صداقت تمام ساز مي‌زد و آهنگ مي‌ساخت. لطفي هنرمندي بود كه هم موسيقي زمان خود را مي‌شناخت و هم از پيشينه آن آگاه بود، ضمن اينكه اطلاعات كاملي از انواع موسيقي‌ها از جمله نواحي و كلاسيك داشت. همچنين او شم قوي در موسيقي‌شناسي، مردم‌شناسي و همين‌طور جامعه‌شناسي موسيقي داشت.»ارشد طهماسبي نوازنده تار هم با اشاره به حضور قابل توجه مردم در سالگرد تولد
۶۹ سالگي محمدرضا لطفي گفت: «وقتي جمعيت پرشمار امشب را ديدم، ياد يك كنسرت با محمدرضا لطفي افتادم. در دوراني كه اجازه كنسرت دادن نداشتيم و فقط مجامع خصوصي و نيمه‌خصوصي اجرا داشتيم، شبي هم در انجمن زرتشتيان كنسرت داشتيم. من براي اين اجرا هيجان بسياري داشتم، به همين خاطر پيش او رفتم و گفتم كه من خيلي هيجان دارم. او گفت «به صداي قلب من گوش بده» من سرم را روي قلبش گذاشتم و هنوز هم صداي آن كه تند و به‌شدت مي‌تپيد، در ذهنم هست. اين موضوع را گفتم زيرا معتقدم ما بايد ياد بگيريم كه براي مخاطب‌مان ارزش قايل باشيم. لطفي با تمام بزرگي‌اش براي مخاطب ارزش قايل بود، براي هر اجرا هيجان داشت و در هر اجرا طوري روي صحنه مي‌رفت كه انگار كنسرت آخرش بود.»طهماسبي با اشاره به مباحث پيرامون باغ‌مزار استاد لطفي در شهر گرگان، گفت: «نمي‌دانم متولي مزار لطفي كيست تا چراغي بر مزار او برافروزد. با دلي آكنده از درد بايد بگويم كه هنوز خيلي چيزها را بايد از غربي‌ها ياد بگيريم. بايد از آنها ياد بگيريم كه چطور از ميراث‌شان دفاع مي‌كنند.»
قطب‌الدين صادقي نويسنده، مدرس و كارگردان تئاتر نيز يكي ديگر از حاضران در اين مراسم بود. او با اشاره به اينكه تفاوت‌هاي او با محمدرضا لطفي زياد است، توضيح داد: «متاسفانه روزگار غدار ما را از هم جدا كرد. من هم امروز نيامدم تا از تفاوت‌ها و شباهت‌هايم با محمدرضا لطفي حرف بزنم اما مي‌خواهم به اين نكته اشاره كنم كه ما نسلي آرمان‌خواه بوديم كه همواره دنبال مباني نظري بود و محمدرضا لطفي از آن دسته هنرمنداني است كه فقط يك نوازنده و آهنگساز عادي نبود. او اهل كتاب و شعر بود كه من خوب يادم هست وقتي در خانه‌اش جلسات جامعه‌شناسي و فلسفه برگزار مي‌شد بسياري از بزرگان را در آنجا مي‌ديدم. لطفي يك نوازنده ساده نبود و همواره به دنبال فرهنگي مي‌گشت كه در عموم جامعه گسترش پيدا كند، او از نسل آرمان‌خواهي بود كه هيچگاه از فضاي اجتماعي دور نبود و همواره روح اجتماعي بودن را همراه با روح طغيانگر شاعرانه‌اش به موسيقي اضافه مي‌كرد. در او سركشي عجيبي وجود داشت كه در موسيقي و نوع ساز زدنش تبلور پيدا مي‌كرد. او هنرمندي بود كه موسيقي تخديري را تكان داد و به آن شوري تازه بخشيد.» صادقي با اشاره به روحيه معلم‌محور لطفي به ذكر خاطره‌اي از او پرداخت و گفت: «يادم هست كه در يكي از باغ‌هاي اطراف سنندج نشسته بوديم و صحبت مي‌كرديم و تصميم گرفتيم كه به تهران سفر كنيم و هنر بخوانيم. لطفي در آن زمان سپاه‌دانش بود و هنوز ناشناخته بود. ساعت ۷ صبح به تهران رسيدم و به منزل لطفي رسيديم. ديدم كه او به همراه يك جوان مشغول ساز زدن است. ما خسته بوديم و كمي استراحت كرديم. ساعت ۱۰ بلند شدم و ديدم كه اين دو هنوز در حال ساز زدن هستند. به آنها گفتم صبحانه مي‌خوريد؟ گفتند بله. صبحانه را مهيا كردم و خانه را ترك كردم. ساعت ۴ دوباره بازگشتم و ديدم كه اين دو همچنان مشغول ساز زدن هستند. از آنها پرسيدم ناهار مي‌خوريد؟ گفتند بله! با هم ناهار خورديم. دوباره از منزل خارج شدم و غروب برگشتم. ديدم كه هنوز اينها در حال ساز زدن هستند و تا ۱۱ شب هم ادامه دادند. از او پرسيدم: محمدرضا خسته نمي‌شوي؟ گفت: نظام آموزشي ما خيانت كرده است و ما عقب افتاده‌ايم. بايد اين عقب‌ماندگي را جبران كنيم. در ادامه از او پرسيدم جواني كه با تو ساز مي‌زد، كه بود؟ او هم گفت حسين عليزاده يكي از بچه‌هاي كلاس ما است. افتخار دوستي با حسين عليزاده را از همان زمان دارم.»علي‌اكبر شكارچي نوازنده كمانچه هم در بخش پاياني اين مراسم درباره لطفي توضيح داد: «هفتاد سال پيش هيچ‌كسي فكر نمي‌كرد كه محمدرضا لطفي به چنين نابغه‌اي تبديل شود. او هنرمندي بود كه تمام زندگي خود را براي موسيقي و آموزش گذاشت. به اعتقاد من هيچ نوازنده‌اي نيست كه از سبك زنده‌ياد لطفي تقليد نكرده باشد و امشب من بسيار خوشحالم كه در سالروز ميلاد او ميان شما هستم.»
كمانچه‌نوازي علي‌اكبر شكارچي در درآمد ماهور، پيش‌درآمد هرمزي و مويه‌لري، تقدير برنامه مكتبخانه ميرزا عبدالله از مجيد كياني، استاد افشارنيا، محسن حجاريان و شادروان ايران‌دخت لطفي از ديگر برنامه‌هاي سالروز تولد محمدرضا لطفي در فرهنگسراي نياوران تهران بود.