تناقض باشگاهداري

محروميت ديشب باشگاه پرسپوليس از حضور هواداران، يكي از ده‌ها تناقض مهم در فوتبال ايران است. باشگاه‌هاي فوتبال در ايران تعريف درستي ندارند. ساختار درستي هم ندارند. رابطه باشگاه با فدراسيون و وزارت ورزش هم به ‌درستي مشخص نيست. سرشار از تناقض و موازي‌كاري. احتمالا برداشت AFC از باشگاه‌هاي ايراني همانند باشگاه‌هاي ژاپني، چيني و كره‌اي است. خصوصي و متكي به خود. اما داستان باشگاه‌هاي ايراني متفاوت است. باشگاه‌ها نقشي در استاديوم‌هاي محل بازي ندارند. باشگاه‌ها نقشي در بليت‌فروشي ندارند. باشگاه‌ها نقشي در ساماندهي ورزشكاران در استاديوم ندارند. باشگاه‌ها نقشي در امنيت بازي ندارند. حتي نقشي در تبليغات دور زمين و حق‌پخش هم ندارند. حتي نمي‌دانند شماره صندلي هواداران به چه صورت است كه با عوامل خاطي برخورد كنند. با اين وجود، محروميت باشگاه‌ها چه معنا دارد وقتي مسووليتي ندارند، اختياري ندارند. چرا بايد باشگاه ضربه بخورد وقتي تامين‌كنندگان امنيت بازي‌ها، به وظيفه‌شان عمل نكردند؟ فوتبال ايران با مشكل بزرگي روبه‌روست. آنها كه مسووليت دارند، مسووليت نمي‌پذيرند و عواقب تخطي‌ها هم دامن باشگاه را مي‌گيرد. رسوايي بزرگي است.