زبان داستاني با قابليت تصويري
علي دهباشي
هوشنگ مرادي‌كرماني از معدود نويسندگاني است كه در ادبيات «جلودار» و نه «عقبدار» نيست. به عبارت دقيق‌تر او متعلق به هيچ‌كدام از جريانات و دسته‌هاي ادبي نبوده و هر آنچه شهرت و استقبال از آثار نصيبش شده حاصل كار خودش بوده است. او طي ساليان سال تداوم در نوشتن و بازخواني زندگي كودكي‌اش كه از جهاتي استثنايي بوده موفق شده است با قلمي شيوا مخاطبيني براي خود پيدا كند كه هوشنگ مرادي‌كرماني را رها نكردند. آنها به او دم دادند، تشويقش كردند و اينجا و آنجا سراغش رفتند. او با شوق و اشتياقي كه مخاطبينش از سنين خردسال، نوجوان و جوان و حتي كهنسال داشتند، موفق شد آثاري خلق كند كه بسياري از آنها قابليت سينمايي پيدا كرده و به شكل سينما و فيلم توسط كارگردانان بنام عرضه شدند. شايد كمتر كسي بداند در بين نويسندگان معاصر ما آثار هوشنگ مرادي‌كرماني بيش از ديگران ترجمه شده و برخي آنها به بيش از 20 زبان زنده دنيا برگردانده شده است. اما از آنجا كه او شخصي بدون حاشيه و اهل فضل‌فروشي نيست هيچ‌گاه افتخاراتي كه در سطح جهاني دريافت كرده و جوايز متعددي كه نصيبش شده را مطرح نكرده است. زبان داستاني مرادي‌كرماني قابليت توانايي تصويري بسيار دارد. او در نوشته‌هايش با به تصور درآوردن محيط‌هاي روستايي و شهري و نشان دادن شخصيت‌هاي متعدد از ميان مردم به نوعي فيلمنامه هم نوشته است. همين موضوع سبب شده براي كساني كه آثار مرادي‌كرماني را به سينما تبديل كرده‌اند كار كمتري انجام شود
هر چند كه كوشش كارگردانان را نبايد ناديده گرفت. جا دارد براي آقاي مرادي‌كرماني يك جشن نامه مفصل به قلم منتقدان منتشر شود تا ارزش و جايگاه ويژه او در طول نيم قرن مشخص شود.