مديران با چه وسيله‌اي رفت و آمد مي‌كنند؟!
ابراهيم عمران
طي دو سال دوران سربازي، مثل همه، وسيله رفت و آمدمان از مهاباد به تهران و از آنجا به آمل با اتوبوس بود در انتهاي دهه هفتاد. يكي از آزگارهاي هميشگي‌مان اين بود كه چه اتوبوسي نصيب و قسمت ما مي‌شود.
موسم مرخصي كه مي‌شد از يك طرف شادمان بوديم براي ديدار با خانواده و دوستان؛ از طرفي دل نگران كه با اين وضع خراب جاده و اتوبوس‌ها، چه خواهد شد سرنوشت‌مان.
دوران سربازي بود و مسائل مختص آن. بارها پيش مي‌آمد بين راه اتوبوس خراب مي‌شد. ذوق مرخصي اجازه نمي‌داد بينديشيم چه شده كه هميشه اتوبوس‌هاي ناسالم است، ولي يك مورد همواره رعايت مي‌شد توسط تعاوني‌ها تا آنجا كه يادم است. اگر اتوبوسي سابقه خراب شدن داشت و مسوول تعاوني اطلاع مي‌داشت؛ دست‌كم به سربازها مي‌گفت با اين وسيله نرويم و ادله‌اش هم اين بود كه شما امانت ما هستيد.
هر چند شايد ما آنچنان توجه نمي‌كرديم در آن سن و سال و اصولا متوجه نمي‌شديم داستان از چه قرار است. همه اينها آمد تا به حادثه جانكاه فوت دو خبرنگار و پنج سرباز، نقبي زده شود.
گويا حاليه اين‌گونه نيست كه امانتي باشند سربازان و احيانا خبرنگاران اين ملك براي تعاوني‌ها و ترمينال‌هاي مسافري. نمي‌دانم شايد بسان هميشه بحث قضا و قدر به ميان كشيده شود. ولي پس ِ حادثه كه مسوولان مربوط، براي بازديد مي‌روند و كلي تاسف مي‌خورند؛ خود چگونه به مكان واقعه مراجعه مي‌كنند؟
آيا با هر وسيله‌اي كه دم دست‌شان بود عزيمت مي‌كنند؟ مسوول سازمان محيط‌زيست كه طرز نشستنش هم سوژه شبكه‌هاي اجتماعي شد؛ با چه وسيله‌اي رفت؟
هواپيما، هلي‌كوپتر، ماشين؟ با هر وسيله‌اي كه خود را رساند به حتم درخور جايگاه مديريتي‌اش بود كه لامحاله ايرادي بر آن نيست. ولي چرا نمي‌توان براي چند خبرنگار، دست‌كم اتوبوس بهتري اجاره كرد؟ آري بحث جايگاه افراد است. حاليه صحبت بر سر سرباز و خبرنگار است.
چطور بايد به خود اجازه دهند اتوبوسي با بعد فني ناسالم براي اين قشر درنظر گيرند؟ آيا اصولا آگاهي دارند مسافران‌شان چه افرادي هستند؟
انتظار نمي‌رود كه راننده بشناسد حوزه خبر و خبرنگار را. ولي آن نهادي كه مسوول اجاره و تهيه اتوبوس است، در اين ميان چه نقشي دارد؟ آيا نمي‌دانست اين اتوبوس، از درجه فني لازم برخوردار نيست؟
آيا سر و شكل ظاهري اتوبوس گواه نمي‌داد كه شايد در بزنگاه خاص جاده‌اي، نتواند به سلامت عبور نمايد؟ و شايد تلنگر و ايرادي هم به دوستان خبرنگار وارد باشد كه با ديدن چنين وسيله‌اي (شكل ظاهري) چرا حاضر شدند سوار آن شوند؟
گويا دوستاني بعدا گفتند از ابتدا مشخص بود اتوبوس طرز خاصي است و به شوخي به يكديگر، جوك‌هايي مي‌گفتند. وقتي نهادي به وظيفه‌اش كه حفظ سلامت مدعوين است؛ توجه نمي‌كند، مي‌طلبد كه خود مراقب اوضاع باشيم در حد توان و وسع. هر چند اكنون شايد وقت مناسبي نباشد براي اين گلايه‌ها به خود و ديگران.