گلايه از كارنامه دولت روحاني درگيلان
غزل لطفي
دولت تدبير و اميد در حال طي كردن آخرين روزهاست. دولتي كه هر چند تحريم‌ها، بلاياي طبيعي و كرونا ويروس نفسش را به شماره انداخت اما توسعه‌محوري را مهم‌ترين هدف خود قرار داده بود. در اين ميان اگر بخواهيم به يكي از مهم‌ترين فعاليت‌هاي اين دولت بپردازيم پيشرفت قابل ملاحظه حملونقل است كه در جاده‌ها و خطوط ريلي ايران كاملا مشهود است در زماني كه ما تحريم‌هاي بي‌سابقه، كرونا و فشارهاي وحشتناك داخلي را درك مي‌كنيم، كاركرد نسبتا خوب و افتتاح هزاران پروژه در پنجشنبه‌ها را شاهد بوديم و خوشحال و سپاسگزار هستيم. همچنين رييس‌جمهور نيز در هشتاد و ششمين پويش تدبير و اميد براي جهش توليد و افتتاح طرح‌هاي ملي ريلي و آزادراهي وزارت راه و شهرسازي اظهار داشت: يكي از افتخارات ماست كه از 10 هزار و خرده‌اي كيلومتر راه‌آهن به 14 هزار كيلومتر مي‌رسيم، اين افتخار بزرگي است. اين باعث افتخار همه مهندسين و طراحان ما است. اين مهم به ما نشان مي‌دهد كه دولت در اين زمينه و با به‌كارگيري متخصصان، توانسته است نمره قبولي بگيرد. ولي حرف ما الان راجع به گيلان هميشه پرچالش است؛ سهمش از اين هزاران پروژه چه بوده است؟ استان گيلان با توجه به مسافرپذير بودن و نياز ويژه به حملونقل هنوز نتوانسته در دولتي كه از شمال تا جنوب ايران جاده و راه آهن ساخته است ۹ كيلومتر باقي مانده از آزاد راه قزوين - رشت در منطقه رودبار را به پايان برساند. آزادراه رشت - قزوين ۱۳۸ كيلومتر طول دارد كه ۱۲۹ كيلومتر آن به بهره‌برداري رسيده است؛ بخش‌هاي باقيمانده اين محور، حدفاصل منجيل تا رودبار به طول ۱۱.۳ كيلومتر يكي از مهم‌ترين گلوگاه‌هاي ترافيكي در اين آزادراه محسوب مي‌شود كه از اين ميزان ۳.۱ كيلومتر در سال ۹۵ به بهره‌برداري رسيد و ۸.۲ كيلومتر آن در قالب دو قطعه به طول ۳.۳ و ۴.۹ كيلومتر و بهره‌مندي از ۷ دستگاه پل به طول ۱۶۸۷ متر و ۴ دستگاه تونل به طول ۲۸۳۱ متر، از زمستان سال ۹۷ آغاز و تا الان ادامه دارد. بديهي است در دولتي كه هزاران كيلومتر جاده احداث كرده است از نظر تخصصي مشكلي براي ساخت اين مسير كوتاه نيز نبوده مگر عدم اهتمام و دغدغه‌مندي مسوولان استاني و كشوري. با نگاهي دقيق‌تر درمي‌يابيم كه راه‌آهن تهران- رشت نيز افتتاح شده است اما پس از شروع فعاليت، پروژه تكميل ايستگاه‌هاي آن به كندي پيش مي‌رود تا آنجا كه امروز فقط هفته‌اي دوبار سوت قطار را در آن مي‌شنويم. قطاري كه اگر هر روز به گيلان سر مي‌زد شايد بخش عمده‌اي از رفت و آمدهاي اين استان توريست‌پذير را بر عهده مي‌گرفت. همين دو موضوع كه از اصلي‌ترين شريان‌هاي حملونقل براي اين استان است؛ به ما نشان مي‌دهد، گيلان نيازمند نگاهي ويژه در دولت آينده است تا همراه با آگاهي از شرايط اين استان، بتواند در طي كردن قدم‌هاي توسعه استاني، سريع‌تر و اصولي‌تر گام بردارد.
«كارنامه دولت روحاني در گيلان تقريبا هيچ»
درطول ۸ سال دو پروژه باقيمانده از دولت‌هاي قبلي هنوز به اتمام نرسيداست.
۱- از۱۱ كيلومتر باقيمانده درحدفاصل منجيل به رودبار فقط ۳كيلومتر به بهربرداري رسيد.
۲- راه‌آهن قزوين -رشت - آستارا همچنان ناتمام، ناقص باقي مانده است.
حضور مسافرين متعدد، علاوه بر خطوط حملونقل، نيازمند امكانات است تا جوابگوي اين جمعيت شناور باشد. پسماند نيز يكي از چالش‌هاي اساسي استان‌هاي توريستي و همچنين گيلان است. ارتفاع زباله‌هاي سراوان بعضا از ارتفاع شهر رشت بالاتر مي‌رود و سال‌هاست مسوولان مي‌خواهند زباله‌سوز و تصفيه‌خانه سراوان را راه‌اندازي كنند اما تا امروز ما نتيجه‌اي كه براي ساكنين استان گيلان مفيد باشد، نديده‌ايم. شيرابه‌هاي زباله از سراوان وارد رودخانه‌ها مي‌شود و سلامت مردم هر روز بيشتر به خطر مي‌افتد و فقط طرح و برنامه‌ها روي كاغذ ارايه مي‌شوند و در خواست بودجه مي‌شود بدون آنكه خروجي قابل مشاهده‌اي داشته باشد. بررسي شرايط تالاب انزلي، عدم رسيدگي به وضعيت رودخانه‌ها علي الخصوص دو رود زرجوب و گوهر رود در شهر رشت، نيز بيانگر چالش‌هاي متعدد زيست‌محيطي است كه تبديل به معضلي بزرگ براي گيلان شده است.
در استان‌هاي همجوار شاهد هستيم تدابير بسيار سختي انديشيده شده تا كرونا مديريت شود در حالي كه جاده‌هاي گيلان باز است و شمار مبتلايان از ۱۰۰۰ نفر نيز گذشته است. دولت تدبير و اميد در استان گيلان نمره قبولي نگرفت و مردم گيلان از دولتي كه در روزهاي آينده بر سر كار خواهد آمد، خواهان مسوولاني آشنا به شرايط استان هستند تا بتوانند در سايه آگاهي، مسير رفاه و آسايش گيلانيان را هموار سازند و در پيچ و خم‌هاي جاده‌هاي توسعه دچار توقف و كندي حركت نشوند.