سيل عقاب
هشيار كسي بايد كز عشق بپرهيزد وين طبع كه من دارم با عقل نياميزد
آن كس كه دلي دارد آراسته معني گر هر دو جهان باشد در پاي يكي ريزد
گر سيل عقاب آيد شوريده نينديشد ور تير بلا بارد ديوانه نپرهيزد
آخر نه منم تنها در باديه سودا عشق لب شيرينت بس شور برانگيزد
بي بخت چه فن سازم تا برخورم از وصلت بي‌مايه زبون باشد هر چند كه بستيزد
فضل است اگرم خواني عدل است اگرم راني قدر تو نداند آن كز زجر تو بگريزد
تا دل به تو پيوستم راه همه دربستم جايي كه تو بنشيني بس فتنه كه برخيزد
سعدي نظر از رويت كوته نكند هرگز ور روي بگرداني در دامنت آويزد
سعدي