هوشياري در برابر تهديدهاي جديد
جعفر گلابي
اسراييل ضمن دامن زدن به فضاي ايران‌هراسي روز به روز به برخي دولت‌هاي عربي نزديك‌تر مي‌شود تا آنجا كه تلاش‌هاي گسترده‌اي براي ايجاد يك پيمان دفاع هوايي در منطقه ميان اين كشور و كشورهاي عربي در حال انجام است. واضح است كه در سايه ابهام در موضوع به نتيجه رسيدن برجام مخالفان جمهوري اسلامي همه مساعي خود را براي كنترل برنامه هسته‌اي ايران از راه‌هاي ديگر گرد آورند و حتي به راه‌هاي خطرناك هم فكر كنند. در اين ميان موضوع مهم سفر رييس‌جمهور امريكا به اسراييل و عربستان است كه نشانه جديدي از اهميت يافتن مجدد منطقه خاورميانه در سياست خارجي ايالات متحده است. مسلما افزون بر تلاش در جهت عادي‌سازي روابط تل‌آويو بادولت‌هاي عربي و تشويق كشورهاي نفت‌خيز به توليد بيشتر براي رفع كمبود‌هاي موجود در بازارهاي نفتي مساله ايران در اولويت‌هاي برنامه‌هاي اين سفر خواهد بود و قطعا راه‌هاي فشار بيشتر به تهران مورد بررسي دقيق و همه‌جانبه قرار خواهد گرفت. مهم‌ترين فشاري كه واشنگتن مي‌تواند متوجه ايران كند، تقويت و گسترش تحريم‌هاي اقتصادي در غياب بي‌فرجامي مذاكرات هسته‌اي است. با اين تفاوت كه در دور جديد فشارها با مقصر نشان دادن تهران، اروپا هم به احتمال زياد امريكا را همراهي خواهد كرد و مقدمات ارسال مجدد پرونده هسته‌اي ايران به شوراي امنيت سازمان ملل فراهم خواهد شد. اگر اسراييل به عنوان باني اصلي چنين برنامه‌هايي موفق شود سناريوي فوق‌الذكر را پيش ببرد مقصود اساسي‌اش افزودن تنگناي معيشت بر ملت ايران است. تحريم اقتصادي يا تشديد آن به خودي خود هيچ سود مستقيمي براي امريكا و اسراييل ندارد هدف نهايي ايجاد نارضايتي و گسترش و تعميق آن در ميان مردم است تا اعتراضات يكي، پس از ديگري شكل گيرند و از تشديد اختلافات دروني و تشنج و ناآرامي‌ها پايه‌هاي استحكام و ثبات داخلي مخدوش شود.
اگر بيگانگان در طرح‌هاي جديد خود موفق شوند افزون بر التهاب‌آفريني اين اقتصاد رنجور كشور است كه بازهم زيرسايه اختلافات سياسي و اجتماعي فشار مضاعفي خواهد ديد و به توليد و سرمايه‌گذاري بازهم آسيب‌هاي بيشتر وارد خواهد شد. شكوفايي هر اقتصادي مستلزم فضايي هموار و آرامش واقعي و رضايت و همراهي مردم است و اقتصاد ما بيش از هر كشوري نياز به ثبات و تعادل و گريز از شوك‌هاي گاه و بيگاه دارد. بهترين راه براي عبور از تمهيدات بيگانگان و حصول اقتدار عميق و درازمدت در درجه نخست رفع تهديدهاي بيروني و گسترش روابط همه‌جانبه با كشورهاي منطقه و جهان و تعميق مراودات صلح‌طلبانه با ملت‌ها و دولت‌هاست. طرح‌هاي گوناگون ايران‌هراسي از طريق ابتكارات صادقانه و تشنج‌زدا قابل شكستن هستند و مي‌شود از اين طريق نژادپرستان را در انزوا قرار داد. شرايط خاص منطقه و جهان هوشياري بيش از پيش را طلب مي‌كند و در داخل نياز به وفاق و نزديكي همه گروه‌ها و جناح‌ها را روشن مي‌سازد. مجموع شرايط داخلي و خارجي واقعا ظرفيت هرگونه برخوردهاي تشنج‌زا و اختلاف‌ساز را ندارد. نيروهاي ايران‌دوست و مردم‌مدار اگر انتقادي دارند با رعايت همه شؤون قانوني و نظر به رفع خطرات فزاينده نظرات خود را بيان مي‌كنند. تمييز ميان دلسوزان منتقد و متعهد با براندازان و ويراني‌طلبان و فرصت‌طلباني كه با ظاهري موافق آدرس غلط مي‌دهند به سادگي ميسر است. چرا براندازان از هر برخورد و تصادم داخلي مشعوف مي‌شوند و به تضادهاي دروني اميد بسته‌اند؟ آنان عناد عجيبي نسبت به قانون‌مداران منتقد نشان مي‌دهند همچنان كه گروه رجوي هنوز هم نوك تيز حملات خود را متوجه اصلاح‌طلبان مي‌كند. نكته بسيار اساسي اين است كه ايران‌ستيزان از هرگونه وقوع انقلاب به نفع خود كاملا نااميدند و همه مساعي خويش را متوجه هدم پايه‌هاي استحكام جامعه و تماميت ارضي كرده‌اند. آنان طالب شورش‌هاي كور و گسترده و هرج و مرج داخلي شده‌اند تا از اين طريق به ادامه حيات تشنج‌خواه خود برسند و براي همين هم از وقوع هر برخورد داخلي استقبال مي‌كنند. مي‌خواهند نگاه به داخل و اميد به سازوكارها و نيروهاي داخلي را عبث نشان دهند تا مردم رفته‌رفته اميدشان به بيرون معطوف شود. براي يك جامعه هيچ چيز خطرناك‌تر از اميد بستن مردم به خارج نيست. نقطه مقابل اين همه بدخواهي و شوم نظري رجوع به خرد جمعي و همگرايي ايران‌دوستان و قانون‌مداران است. در سايه مدارا با مردم و احترام به خواسته‌ها و تمايلات آنها و تحمل و توجه به خيرخواهي‌ها و عبور از انحصارطلبي‌ها است كه مي‌توان به ثبات پايدار و عميق و سرمايه‌ساز رسيد. قدر مخالفان و منتقدان صادق و متعهد بايد دانسته شود تا جا براي فرصت‌طلبان و رياكاران تنگ شود و كشور در مسير رشد و توسعه و آرامش و بالندگي قرار گيرد. به نظر مي‌رسد در بازداشت منتقدان دلسوزي چون آقاي تاجزاده خصوصا در شرايط خطير كنوني مصالح كشور آنچنان كه بايد درنظر گرفته نمي‌شود. نگاه به تحركات همه‌جانبه ضدايراني اتفاقا همگرايي داخلي را ضروري نشان مي‌دهد، چنانچه در فقدان آن بيم آسيب به اركان عاليه كشور دور از ذهن نيست.