مژده وصل
خيالِ روي تو چون بُگذرد به گلشنِ چشم دل از پِي نظر آيد به سوي روزنِ چشم
سزاي تكيه گهت منظري نمي‌بينم منم ز عالم و اين گوشه مُعينِ چشم
بيا كه لعل و گُهر در نثارِ مقْدمِ تو ز گنجِ خانه دل مي‌كشم به روزنِ چشم
سحر سِرِشك روانم سرِ خرابي داشت گرم نه خونِ جگر مي‌گرفت دامنِ چشم
نخست روز كه ديدم رخِ تو دل مي‌گفت اگر رسد خِللي، خونِ من به گردنِ چشم
به بوي مژده وصلِ تو تا سحر، شبِ دوش به راهِ باد نهادم چراغِ روشنِ چشم
به مردمي كه دلِ دردمندِ حافظ را مزن به ناوك دلدوزِ مردم افكنِ چشم
حافظ