روز دانشجو فرصتي براي تيمار زخم‌ها
محمدجواد حق‌شناس
روز دانشجو يك نماد تاريخي است كه به نظر مي‌رسد براي همه اعصار اين سرزمين كاربرد دارد. اين روز، به ياد سه دانشجو (مصطفي بزرگ‌نيا ، احمد قندچي و مهدي شريعت‌رضوي) كه هنگام اعتراض به ديدار رسمي ريچارد نيكسون، معاون رييس‌جمهور وقت ايالات‌متحده امريكا در تاريخ ۱۶ آذر ۱۳۳۲ (حدود چهار ماه پس از كودتاي ۲۸ مرداد همان سال) در دانشگاه تهران كشته شدند، گرامي داشته مي‌شود. از سال 32 كه در دانشكده فني دانشگاه تهران حضور اعتراضي دانشجويان منجر به شكل‌گيري يك فاجعه شد تا به امروز دانشگاه و دانشجو همواره در بطن تحولات و حوادث اين كشور قرار داشته است. اين نماد تا به امروز نيز همچنان محترم شمرده مي‌شود و مورد وفاق همه فعالان حوزه مبارزات سياسي و به ويژه دانشگاهي قرار دارد. به عبارتي مي‌توان گفت كه از گذشته تا هنوز تمام جريانات سياسي چه جريان‌هاي چپ، چه ملي و چه مذهبي در نكوداشت اين روز و احترام به شهداي اين روز هيچ اختلافي با هم نداشته و ندارند. در واقع يكي از نقاط توافق ميان همه گروه‌هاي سياسي كه نمادي آگاهي‌بخش، استقلال‌طلبانه و آزادي‌جويانه است، روز دانشجو است. همچنان هم پس از گذشت هفت دهه، روز دانشجو سرمايه‌اي اجتماعي و ملي براي همه ايرانيان است. اين سرمايه بايد حفظ شود و ارج نهاده شود. اساسا بر بلنداي اين روز است كه دانشجو براي مردم ايران واجد اين اندازه اهميت شده و مردم حرمت ويژه‌اي براي آن قائل هستند. مردم ايران از صميم قلب خواستار حفظ حرمت دانشگاه و دانشجو هستند و حفاظت از اين فضا را از مسوولان طلب مي‌كنند. اما طي ماه‌ها و هفته‌هاي اخير رفتارهاي نامناسب و رويكردهاي غلط در مواجهه با مطالبات دانشجويان و دانشگاهيان در پيش گرفته شده است. اميدوارم اتفاقات تلخي كه اين روزها هم در ساحت جامعه و هم در ساحت دانشگاه‌ها در حال وقوع است، پايان يابد و يك چنين صحنه‌هاي تلخ و خشني ديگر تكرار نشود. معتقدم روز دانشجو فرصتي است كه از طريق آن مي‌توان برخي تلخي‌ها و زخم‌ها را تيمار كرد.
ضروري است مسوولان از اين فرصت براي آزادي دانشجويان و ساير اقشار جامعه (هنرمندان، ورزشكاران و...) استفاده و اعلام كنند كه صداي تحولخواهي دانشجويان و كليت جامعه را شنيده‌اند. نبايد فراموش كرد كه جامعه اين باور را دارد كه دانشجو يك گروه مرجع است. گروهي كه مي‌تواند مطالبات جامعه را به گوش حاكمان برساند و براي مردمش هزينه بپردازد. حاكميت نيز بايد از رويكردي كه تا به امروز از دانشگاه داشته است، دست بردارد و فضاي دانشگاه را در شأن دانشجويان و فضاي علمي ساماندهي كند. ايران براي رشد، براي توسعه، براي آزادي، براي رفاه به دانشجوياني پويا، مستقل، آزاد و فرهيخته نياز دارد. اين ظرفيت در كشور وجود دارد و حاكميت بايد از فشار به نهادهاي دانشگاهي دست بردارد. اميدوارم در روز دانشجو، خبرهاي اميدبخشي از آزادي دانشجويان زنداني و پايان فشار به دانشگاه شنيده شود، ضمن اينكه به بهانه دانشگاه، فضاي عمومي جامعه نيز مهياي تغيير و تحول در راستاي مطالبات مردم شود.