پاسخ شوراي عالي آموزش و پرورش
پاسخ شوراي عالي آموزش و پرورش به مطلب مندرج در آن روزنامه به تاريخ 19 تير ماه 1402 باعنوان «زبان مادري را پاس بداريم»
ضمن آرزوي سلامتي و توفيق روزافزون، در پاسخ به، پاسخ شوراي عالي آموزش و پرورش را به استحضار مي‌رساند:
حق آموزش به زبان مادري در بسـياري از اسناد و معاهدات حقوق بشري مانند منشور زبان مادري، اعلاميه جهاني حقوق زباني، بندهاي 3و4 اعلاميه حقوق اشخاص متعلق به اقليت‌هاي قومي، ملي، زباني و مذهبي، ماده 30 كنوانسيون حقوق كودك، ماده27 ميثاق بين‌المللي حقوق مدني و سياسي مورد تاكيد قرار گرفته است. زبان يك كانال ارتباطي موثر در انتقال مفاهيم فرهنگي، ارزشـي، اجتماعي، سياسي و... از يك ملت به ملت ديگر است. امروزه زبـان فراتر از يـك بحث ارتبـاطي است و به مثابه يك ابزار تحولي براي ايجاد ارتباطات گسترده در زمينه‌هاي مختلف به‌كار مي‌رود.
اصل 15 قانون اساسـي مي‌گويد؛ «زبان و خط رسـمي و مشترك مردم ايران فارسـي است، اسـناد و متون رسـمي و كتب درسي بايد با اين زبان و خط باشد، ولي اسـتفاده از زبان‌هاي محلي و قومي در مطبوعات و رسانه‌هاي گروهي و تدريس ادبيات آنها در مدارس در كنار زبان فارسي آزاد است.»
زبان فارسـي، زبان رسـمي تعليم و تربيت كشور است، در كنار آموزش زبان فارسـي، قانون اساسي آموزش ادبيـات زبـان‌هاي قومي و محلي در مـدرسه را مجاز دانسـته است. توسـعه زبان مادري امري فرهنگي و اجتمـاعي بوده و تكليف آن در قانون روشن است.
ايران به اين ميراث مانـدگار خود مي‌بالـد، چراكه زبان فارسـي الگوي تنوع بخشـي، بقا، وحـدت و همدلي مردم اين مرز و بوم شده است، بنابراين دانش‌آموزان علاوه بر حفـظ ارزش زبان قومي و محلي خود (زبان مادري) براي اينكه بتواننـد از فرصت‌هاي پيش‌بيني شده در قانون اسـتفاده كنند بايد به زبان فارسـي تسـلط كامل داشـته باشند تا از فرصت‌هاي آموزشي، علمي و فرهنگي كه به دست مي‌آورند، متضرر نشوند. تـدريس زبـان‌هاي بومي و محلي بـا سـاز و كار برنامه ويژه مـدرسه ميسـر است، چون زبان‌هاي بومي و محلي سرمايه ملي هستند و توجه به آنها لازم و ضروري است. يادآوري مي‌شود: در جلسه هزار و دوازدهمين شوراي عالي آموزش و پرورش، نواختن زنگ «زبان فارسـي» در مدارس در روز 25 ارديبهشت ماه هر سال كه به نام پاسداشت زبان فارسي و بزرگداشت حكيم ابوالقاسم فردوسي در تقويم كشور تعيين شده است، به تصويب رسيد.