رسانه‌ها به متن بيايند

ورزش بانوان پر است از بي‌امكاناتي و بي‌توجهي. اما زنان ورزشكار ايراني در سختي و كمبود امكانات تلاش مي‌كنند تا بالا بروند و پله‌هاي موفقيت را طي كنند. اين بي‌توجهي فقط مختص مديران نيست؛ افكار عمومي هم چندان رغبتي به سرنوشت زنان ورزشكار ندارد. در چنين شرايطي وقتي زنان ورزشكار به موفقيتي مي‌رسند، براي من مهم نيست كه در چه رشته‌اي، اتفاقي بي‌اندازه خوشحال‌كننده و دوست‌داشتني است. خوشحال مي‌شوم، چون مي‌توانم حدس بزنم كه آنها براي رسيدن به اين موفقيت چقدر تلاش كرده‌اند و چندين برابر مردان ورزشكار براي رسيدن به اين موفقيت از زندگي خود هزينه كرده‌‌اند. چنين موفقيت‌هايي فقط يك اتفاق ساده نيست، يك نشانه بزرگ براي نتيجه گرفتن از راهي به نهايت سخت و دشوار است. اما انگار درك اين شرايط براي همه اتفاق نمي‌افتد و ما به اندازه موفقيت و تلاش بانوان ورزشكار، بازخوردهاي مهم و خوب نمي‌گيريم. مشكل اصلي هم از رسانه‌هاست؛ رسانه‌هايي كه تبليغ نمي‌كنند و ورزش بانوان را ناديده مي‌گيرند. اگر همين موفقيت در تيم‌ملي فوتسال مردان اتفاق افتاده بود، حجم خبرها و توجه‌ها خيلي بيشتر از تيم‌ملي بانوان بود. همين است كه افكار عمومي هم چندان توجه نمي‌كنند و دوباره بانوان ورزشكار به شرايط در سايه خود بازمي‌گردند. رسانه‌ها بايد بيشتر به ورزش بانوان توجه كنند تا تمام تلاش‌ها، استعدادها و توانايي‌ها، كمبودها و... مشخص شوند و جايگاه ورزش بانوان جايگاه مهم‌تر و بهتري شود.