تشويق كنيم

ورزش بانوان هميشه يكي از علاقه‌‌مندي‌ها و دغدغه‌هاي شخصي من است، چون همه سال‌هاي كودكي‌ و نوجواني‌ام را كنار فردي گذراندم كه تمام زمان و انرژي‌اش را براي اين كار صرف مي‌كرد؛ مادرم نايب رييس ورزش شنا بود، براي همين من سال‌ها از نزديك زن‌هاي زيادي را ديدم كه باوجود موانع زياد و امكانات كم، عاشقانه براي قهرماني تلاش مي‌كردند؛ قهرماني‌هايي كه با كوشش خستگي‌ناپذيري كسب مي‌شد اما تشويق پرباري را نصيب آنها نمي‌كرد. من ورزشكاران زن زيادي را ديده‌ام كه تواضع و سلامت‌رواني در آنها موج مي‌زند؛ زن‌هايي كه با سختكوشي، بردباري و مهرباني براي پيشرفت رشته ورزشي‌شان تلاش مي‌كنند و با محدوديت‌ها كنار مي‌آيند. به‌هر حال ورزش بانوان محدوديت‌هاي خاص خود را دارد؛ محدوديت‌هايي كه امكان بعضي رتبه‌هاي جهاني را از زن‌ها مي‌گيرد. اما ورزشكاران زن با بردباري و استقامت اين محدوديت‌ها را پذيرفته‌اند و دست از تلاش برنمي‌دارند. اما آنچه ورزشكاران زن را نااميد مي‌سازد، نامهرباني بعضي رسانه‌ها و عدم تشويق جدي مسوولان كشور در هنگام كسب موفقيت آنها است. مهرباني و بهابخشيدن رسانه‌ها، مردم و مسوولان به ورزش بانوان تنها خواسته مورد انتظار ورزشكاران زن است؛ امري كه دربرابر تلاش و سختكوشي آنها شايد خيلي هم ناچيز باشد. تشويق درخور و توجه جدي رسانه‌ها يكي از مهم‌ترين مسائلي است كه ورزشكاران زن را خوشحال مي‌كند، درحالي كه رسانه‌ها آن‌طور كه بايد به اين موضوع توجه نمي‌كنند. مثلا هفته گذشته كه تيم فوتسال ايران براي نخستين‌بار موفق به كسب قهرماني آسيا شد، ديديم رسانه‌ها آن‌طور كه شايسته بود به خبر قهرماني ورزش فوتسال زن‌ها نپرداختند، درحالي كه خبر از ارزش و اهميت بالايي برخوردار بود، چون اين موفقيت‌ها براي ورزشكاراني كه با محدوديت‌هاي بسيار جلو رفته‌اند كار آساني نيست.